Notice the Difference!

Het komt natuurlijk niet helemaal uit de lucht vallen. Toen ik twee jaar geleden besliste om resoluut te gaan voor datgene waar mijn hart echt naar uitgaat, training en coaching, kwamen Nadja en Katrien al snel op mijn pad. Ik geloof dat dat geen toeval is: mijn keuze sloot sterk aan bij wie ik wil zijn en wat ik wil betekenen. Mijn soul mission is mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun persoonlijke groei. Door daarvoor te durven kiezen ‘klopt’ het verhaal ook  energetisch. En dan gebeuren er dingen die je niet altijd kan verklaren …maar die wel supergoed aanvoelen.

De afgelopen twee jaar mocht ik vaker en vaker samenwerken met Nadja en Katrien. En meedenken. En mee vorm geven.  Mee een bestaand verhaal nog sterker in de wereld zetten. En dat is fijn. Nog beter is dat wij intussen met 5 zijn. We creëren samen nieuwe projecten in functie van klantenvragen waarbij we elk inzetten wat we het allerliefste doen. Voor Nadja is dat bijvoorbeeld individueel coachen, tot op topniveau in organisaties, en als het effe kan mag Tonic ook zijn zegske doen. Tonic? Jawel, het paard van Nadja. Nog een Ginneke erbij en het kan helemaal niet meer stuk.

Katrien gooit dan weer al haar liefde en wijsheid in het veld om teams te laten ontdekken hoe ze samen zoveel meer zijn dan een som van onderdelen, en dat elke medewerker daarin ook helemaal zichzelf mag blijven. Dat vinden wij zelfs een voorwaarde om succesvolle ondernemingen te bouwen: dat iedereen vanuit zichzelf, vanuit zijn hele mens-zijn mag deelnemen.

Elke treedt graag op als leadership coach en facilitator van workshops en trainingen en gelooft stellig in de ‘lenige’ mens, in alle betekenissen van het woord.

Désirée prikkelt graag individuen en teams tot het teens- en voetgewijs verkennen van nieuw gedrag en doet dat met veel zorg en humor.

Deze samenwerking en vooral de manier waarop, biedt mij de kans om vanuit mijn drang naar onafhankelijkheid toch verbonden te zijn.  Normaal gesproken zou ik jou als lezer nu uitnodigen om eens naar onze website te gaan kijken… Alleen is die nog niet klaar, wel al in ons hoofd en ons hart, nog niet in de ‘echte’ wereld. Maar geduld is een mooie deugd. Er wordt vlijtig werk van gemaakt. En heel binnenkort vliegt hij op eigen vleugels het internetzwerk in. Jullie krijgen natuurlijk de primeur, tenminste als je deze blog blijft volgen. Daar reken in eigenlijk ook een beetje op. Consultea.be blijft ook bestaan en zal waar nodig aangepast worden aan de nieuwe realiteit. Loopbaancoaching blijft ook een wezenlijk onderdeel van mijn werk en de connectie met My Future Works blijft onverminderd bestaan. Wat een luxe toch om zulke fijne mensen te hebben mogen ontmoeten om vanuit verschillende invalshoeken de wereld samen een beetje aangenamer te maken.

Tot gauw! Voor nog meer vers nieuws!

Loopbaancoaching: om het jaar goed te starten

Het is de aandachtige lezer misschien opgevallen dat het even geleden is dat hier nog eens wat nieuws werd neergeschreven… Dat heeft alles te maken met het drukke najaar. Het was een mooie mix van opleidingen die ik voor vele organisaties mocht geven en coachings, waaronder een groot deel loopbaancoachings.

Het valt me telkens weer op hoe waardevol mensen het vinden om sterk te verbinden met hun talenten, sterktes, waarden en passies en vanwaaruit krachtige keuzes te kunnen maken. En voor mij is het heel waardevol om daarin te mogen begeleiden. Mijn soul mission is immers mensen wat gelukkiger te maken door hen te begeleiden in hun persoonlijke groei. Qua persoonlijke groei heb ik er het laatste jaar ook één en ander opzitten maar daarover een andere keer. Kwestie van je nieuwsgierigheid wat te prikkelen 🙂

Anyway: wat die loopbaancoaching betreft: ook in 2017 sta ik voor je klaar. Worstel je met je loopbaan? Twijfel je of je wel de juiste keuzes maakt? Weet je helemaal niet welke keuzes je überhaupt hebt? Klik dan door op de link hieronder. Dan kom je in mijn digitale flyer terecht en vandaar kan je direct met mij verbinden. Een kennismaking is gratis en verplicht je tot niks. ’t Is wel een unieke kans om eens te horen of het iets voor jou zou zijn. En om te ervaren of ik mogelijks jouw gids daarin mag zijn. My pleasure trouwens!

Ik wil je trouwens een geweldig aanbod doen: op woensdag 1 februari en vrijdag 3 februari telkens in de voormiddag houd ik een kennismakingsmarathon: dat betekent dat jij je kan inschrijven op een uur naar keuze en bij me thuis kan komen kennismaken: met mij, met loopbaancoaching, met je eigen loopbaanvraag misschien… helemaal voor niets. Koffie en thee staan klaar. Alleen even aanmelden… zolang de voorraad aan tijd strekt! :). Kom je dus gerust neervlijen in dit comfortabele stoeltje.

ElsAelbrecht digitale flyer

Of misschien kan je iemand deze flyer wel bezorgen? Ga gerust je gang. Hoe meer mensen van het loopbaanchequeverhaal geïnformeerd geraken, hoe beter. Ook zij zijn welkom op de kennismakingsmarathon.

Voor de voortvarenden onder jullie: je kan ook ineens doorklikken naar de website van VDAB om je eerste cheque alvast aan te vragen.

Lees ik je gauw? Of bel je me op?

Train je talentspier

train je talentspier!

In de Metro-editie van 2 mei (ja, lang geleden maar daarom niet minder actueel) werd uitvoerig ingegaan op het begrip en vooral het belang van loopbaancoaching. Een verzameling van interessante kennis en getuigenissen van zowel burgers en loopbaancentra. Ik vat het graag voor je samen, mocht je het gemist hebben.

Rechtdoor of toch maar die afslag?
Loopbaanbegeleiding houdt in dat een ervaren coach je ondersteunt in het carrièrepad dat je bewandelt. Blijf je hetzelfde pad bewandelen? Neem je beter een afslag? Wil je de andere richting uit? Of ga je volledig off-road? Als loopbaancoach heb ik me met veel plezier verbonden aan My Future Works. We geloven sterk in de inside-out aanpak: hoe kunnen we de coachee helpen om zijn job zo te boetseren dat deze maximaal aansluit bij zijn talentportfolio? Samen met de coachee gaan we op zoek naar zijn/haar ikigai.

Drempel verlaagt
Loopbaanbegeleiding kent de laatste jaren een echte opmars. Dit is vooral te wijten aan de intrede van de gesubsidieerde loopbaancheque sedert 2013. Ben je inwonend in Vlaanderen of Brussel en werk je als zelfstandige of in dienstverband, dan heb je recht op zo’n cheque. Het financiële aspect is dus geen drempel meer. Ook openen steeds meer gemandateerde loopbaancentra hun deuren, net als My Future Works. Hier speelt VDAB een grote rol. De coaching wordt in alle opzichten meer toegankelijk voor het grote publiek. In 2015 zetten ruim 30% meer personen dan in 2014 de stap naar een loopbaancoach om samen een oplossing te zoeken op onbeantwoorde carrièrevragen. En de eerste indicaties voor 2016 duiden op een verdere toename van het succes.

Weg met taboes: train je talentspier

Loopbaancoaching was vroeger voor velen een taboe, vandaag wordt het al vaker omschreven en ervaren als persoonlijke ontwikkeling. Een heuse stap in de goeie richting, vinden wij bij My Future Works. Toch willen we mensen nog meer aansporen om een loopbaancoach onder de arm te nemen bij werkgerelateerde hindernissen. Om de taboe volledig uit de wereld te helpen werken wij vaak samen met huisartsen. Als contactpersoon en klankbord voelen zij aan wanneer doorverwijzing naar een jobcoach nuttig is.

Iedereen weet wat rugspieren, armspieren of dijspieren zijn, maar hoorde je al ooit van talentspieren? Wanneer de spieren versterkt moeten worden is het vanzelfsprekend dat je doorverwezen wordt naar een kinesist. Dergelijke ervaringen worden zonder veel moeite gedeeld. Echter, wanneer het om psychologische of gevoelszaken gaat is het al heel wat stiller. Daarom refereren we graag aan een talentspier: het is een probleem als een ander, waar samen met de daartoe bevoegde persoon of organisatie een oplossing voor gevonden wordt. Niets om je over te schamen!

Gun jezelf dus ook een loopbaancadeau. Het najaar is een mooie periode om even stil te staan, net zoals de natuur ook stilvalt en zichzelf recycleert. Zet vervolgens je goede voornemens om in actie en kom met ons praten. Zowel ikzelf als mijn collega’s ontvangen je met open armen en een warm hart.

coaching en autorijden : het verband

Laatst was ik te gast bij een groot productiebedrijf waar ik een aantal managers mag begeleiden door middel van een coachingstraject. Eén van hen was best wel streng voor zichzelf: hij vond het eigenlijk niet kunnen dat hij de meer informele contacten met zijn medewerkers op de werkvloer echt moest plannen in zijn agenda. Anders kwam het er niet van, tijdsgebrek weet je wel… Als hij er echt in geloofde dat via dergelijke contacten een sterke verbinding zou ontstaan, en dus meer vertrouwen en dus meer openheid om dingen bespreekbaar te maken, ook als ze zogezegd niks met het werk te maken hebben, dan zou dat toch vanzelf moeten in orde komen? Dat was zo’n beetje de gedachtengang van de man in kwestie.

Heeft hij gelijk en gelooft hij dan toch niet echt zijn eigen verhaal?

Persoonlijk vind ik dat enige nuance op zijn plaats is.

Hij doet het wél! Ook al is het nu nog nodig om het in te plannen om ervoor te zorgen dat het er ook echt van komt. Hoe vaak belanden goede intenties niet op de hoop der mislukte beloftes? Het is door ze om te zetten in concrete acties, hoe klein ook, dat ze kans van slagen krijgen. Het is pas toen ik me inschreef bij een loopclub en de trainingsmomenten plande in mijn agenda dat ik ook effectief aan het sporten ben gegaan, al was ik er wel al 20 jaar over aan het zeuren… En zo wordt die intentie omgezet in nieuw gedrag.

Vastgeroeste patronen

Het lastige aan nieuw gedrag is wel dat je het  gemakkelijk terug laat schieten, dat je gemakkelijk hervalt in oude patronen, oude gewoontes. Onze hersenen hebben ook  niet altijd graag die nieuwe dingen: ze houden ergens toch een risico in en onze ratio neemt het dan over en probeert ons ervan te overtuigen dat alles bij het oude laten misschien wel beter is. Je hersenen verschalken is dus de boodschap! Door nieuw gedrag dat je jezelf wil aanleren in kleine stapjes op te splitsen zodat ons brein gerustgesteld wordt dat het risico al bij al beperkt is…

Zo probeer ik mezelf af te leren steeds mijn rechterhand op de versnellingspook van mijn auto te leggen. Ik rijd immers al bijna 4 jaar met een automaat, stilaan mag ik die oude en nutteloos geworden gewoonte wel afschaffen…Het is eigenlijk pas de laatste maanden dat het me begon op te vallen hoe nutteloos die handeling was, schakelen moet ik toch niet doen. Nu stap ik in mijn wagen met de positieve intentie om mijn twee handen aan het stuur te houden of mijn rechterelleboog op het armsteuntje te laten rusten. Ik betrap mezelf er vaak op, wanneer ik ‘op automatische piloot’ rijd, dat die hand toch op de versnellingspook terecht komt. En dan corrigeer ik mezelf.  Hoe vaak doen we immers geen dingen puur uit gewoonte? Al lang niet meer uit noodzaak? Al lang vergeten zelfs waarom we dat ooit zijn beginnen doen?  Kijk maar eens rond in jouw werkomgeving. Wat doe jij, omdat je het altijd zo hebt gedaan, omdat ze je ooit hebben gezegd dat het zo moest (Waarom? Daarom, wij doen dat nu eenmaal zo hier)? En neem je voor om vanaf morgen ‘iets’ anders te gaan aanpakken: draag je horloge aan je andere arm, begin de dag met een korte wandeling, denk na bij elk document dat je wil bewaren of dat wel zo nodig is, print niet gedachteloos alles af wat je wil lezen, vul je lunchbox eens met een wrap in plaats van de klassieke boterham, …  Zo train je jezelf ook ongemerkt in het flexibel zijn, in het omgaan met verandering.

Een nieuw pad banen

Wat we doen en hoe we gewend zijn dat te doen: dat zijn ook ingesleten patronen, vaak jarenlange verbindingen tussen cellen in onze hersenen. Vergelijk het met een autosnelweg: het gaat snel (meestal toch), de omstandigheden zijn ideaal om haast zonder nadenken door te kunnen rijden. En vergelijk nieuw gedrag gerust met een haast onzichtbaar weggetje in het bos waar je voor de eerste keer loopt: het is wat hobbelig, er steken wortels uit de grond, je weet niet waar het uitkomt. Indien je echter alle dagen opnieuw op dat nieuwe weggetje gaat lopen, zal na verloop van tijd een mooi, duidelijk en comfortabel pad ontstaan.

Dat kost wat moeite, zeker in het begin, maar oefening baart kunst! Slimme wetenschappers hebben uitgedokterd dat je nieuw gedrag of vaardigheden minstens 50 dagen moet oefenen alvorens het een nieuwe gewoonte kan worden die deel gaat uitmaken van je patronen. Zo wordt dat eerst nieuwe gedrag een nieuw automatisme.

Intussen begin ik aardig te wennen aan twee handen op het stuur …

De organisatie van de toekomst

Als er één ding is dat ik leer in de vele loopbaan- en burn-outcoachings die ik doe, dan is het wel dit: mensen zijn zoekende naar hoe ze hun eigen doel (noem het missie, noem het purpose) in het leven, ook kunnen beleven in hun werk. Een ander ding dat ik leer uit die vele gesprekken is dat werkgevers daar nog al te vaak niet (genoeg) mee bezig zijn: de economische belangen primeren en die lijken o zo vaak in te gaan tegen wat de medewerker zoekt. Of ze weten niet hoe ze op deze complexe vragen een antwoord kunnen bieden. En daardoor klinkt de verzuchting om niet meer voor een baas te hoeven werken, bij velen steeds luider. Toch is het zelfstandigenbestaan niet voor iedereen het beste pad. (Al ben ik er zelf heel enthousiast over 🙂

Wat kunnen werkgevers doen om de intrinsieke motivatie van hun werknemers te versterken? In dit artikeltje wil ik graag wat bedenkingen en pistes suggereren hieromtrent. Zonder de pretentie van volledigheid na te streven, zonder mirakeloplossingen, want die bestaan niet. Spijtig voor wie dat verwacht had.

Drijfveren door de eeuwen heen

Het verschil tussen generaties op de werkvloer is sterk overroepen. In mijn coachingspraktijk vertellen 20-ers, 30-ers, 40-ers en 50-ers me allemaal hetzelfde. De drijfveren van mensen zijn al duizenden jaren ingebakken in onze hersenen. Hoogstens is de context veranderd: waar de na-oorlogse generatie door de traumatische ervaringen en overgeleverde verhalen, misschien vooral zocht naar zekerheid, worden jongeren de dag van vandaag opgevoed met het idee dat wat ze willen ook mogelijk is (en dat is natuurlijk niet helemaal waar, maar da’s voer voor een andere blog).

Zingeving

Mensen zoeken naar zingeving voor wat ze doen: ‘hoe verbind ik wat ik belangrijk vind met het bedrijf waarvoor ik werk? Wat draag ik echt bij? Hoe kan ik mee het verschil maken op een positieve manier?’ Wil je als organisatie future proof worden, ga dan met je medewerkers in gesprek hierover, betrek je mensen. Bottomline willen mensen weten waarom ze iets doen (Simon Cinek, Why?)? En dat kunnen verbinden met hun doel in het leven. Het is geen toeval dat dit thema in (loopbaan)coachings zeer vaak opduikt en fundamenteel is.

Il suffit de chercher pour trouver

Mensen willen hun talenten zoveel mogelijk kunnen inzetten, want daar worden ze blij van. Jawel, iedereen! Moeilijk om te geloven voor sommige leidinggevenden of bedrijfsleiders, want wie werd nog nooit geconfronteerd met een medewerker die precies met geen stokken aan te porren valt om zelfs gewoon zijn werk goed te doen… Geloof je werkelijk dat mensen in twee categorieën geboren worden: zij die zich hard zullen inzetten, die extra kilometer met plezier zullen lopen, en zij die zich hebben voorgenomen altijd het strikte minimum te doen en als het enigszins kan zelfs nog minder? Wat is er en cours de route gebeurd dat die mens het opgegeven heeft? Of misschien op een goede dag heeft beslist dat zijn werkgever zijn talent niet waard is, niet naar waarde weet te schatten en dat hij het dan maar elders inzet. Wie kent hem niet: de 9-to-5-er die zich na de uren ontpopt tot een organisatietalent in de lokale sportclub of vereniging? Of tot een schitterend voorzitter (leidinggevende kwaliteiten, jawel) van de toneelvereniging of van “’t muziek”? De bedrijfsleider of leidinggevende die met zijn medewerkers op zoek gaat naar hun talenten, daar respect voor toont en ze zoveel mogelijk probeert in te passen in de organisatie van het werk, wint twee keer! In efficiëntie EN motivatie. En respect en waardering krijgt hij er gratis bovenop.

Veiligheid en autonomie

Mensen willen een zekere mate van autonomie: de mogelijkheid om hun werk te organiseren, de kans om beslissingen te nemen en de gevolgen te dragen van wat ze doen. Precies zoals ze thuis, in hun gezin, vereniging, … ook doen quoi! Als ‘baas’ word je dan een coach: je ondersteunt, daagt uit, zorgt voor een veilige context en waardeert.  By the way, maar dat had je al begrepen: met ‘veilig’ bedoel ik niet alleen dat hun stoel stevig staat of hun veiligheidshelm oké is. Veiligheid gaat vooral over het feit dat mensen zich ‘veilig’ genoeg kunnen voelen om fouten te mogen maken (want daar leren ze van), dat ze zich veilig genoeg voelen om te durven zeggen waar ze bang voor zijn en waar ze hulp bij kunnen gebruiken (zonder te hoeven vrezen voor ” zie je wel, ik had het wel gedacht dat je dat niet kon”). Kortom: wie zich veilig voelt, durft zich tonen zoal hij is. Het nodigt mensen uit geen rol te spelen op hun werk, alle facetten van hun persoonlijkheid mee te brengen en dus authentiek te zijn. Want behalve voor acteurs en actrices is het verduveld moeilijk om elke dag een rolletje te moeten spelen.

Dus: waar wacht je nog op? Ben jij bereid om je bedrijf te laten heruitvinden door je medewerkers?

5 tips voor een gezond brein

De zomer biedt traditioneel wat tijd om één en ander op een rijtje te zetten. Het jaar is halfweg, van de goede voornemens van 1 januari is bij sommigen niks meer te merken; anderen hebben effectief de hand aan de ploeg geslagen en hebben de voornemens omgezet in concrete acties.

De laatste tijd is er overweldigend veel bewijs voor het feit dat breinhygiëne, naast voldoende beweging,  ons in grote mate kan behoeden voor het ontwikkelen van chronische stress en dus van een burn-out. Daarom geef ik je hieronder graag een aantal tips mee om je brein optimaal te gebruiken EN te respecteren. Onderaan dit bericht lees je waar ik de mosterd haalde.

1. Stop met multitasken, kies voor singletasken

Het is intussen ook wetenschappelijk bewezen dat we ons brein geen plezier doen met het oeverloos multitasken. En neen, ook wij vrouwen, kunnen dat niet. Ons brein springt gewoon van de ene taak op de andere, en terug, en terug… let er maar eens op. Vermoeiend! Maak eens een lijstje met jouw afleiders. En beslis hoe je deze gaat uitsluiten (je mailbox volledig sluiten, je gsm uit het zicht leggen en uitzetten, je deur dichtdoen, de radio uitzetten en in stilte werken, afspraken maken met je collega’s voor een ganse voormiddag ongestoord werken, …)

2. Eerst de olifanten, dan de konijnen (Elke Geraerts)

Of met andere woorden: leer prioriteren. De meest mensen hebben ’s morgens het meeste energie. Dat is dus het beste moment om grote, belangrijke taken/activiteiten te plannen. Plan er zo niet te veel op een dag; 3 is echt een maximum. Dit zijn je olifanten. Na elke olifant mag je jezelf belonen met een aantal kleinere activiteiten of taken. Dat zijn de konijnen. Het gevoel van ineens een paar taken van je to do-lijst te kunnen afvinken, geeft energie en goede moed. Om aan de volgende olifant te beginnen…

3. Gun jezelf tijdig pauze

In het boek van Luc Swinnen (Geef burn-out geen kans) spreekt hij van de ‘pomodoro’-techniek. Schaf je een keukenwekkertje aan in de vorm van een tomaat dat je kan opwinden tot 25 minuten. Wijd je 25′ aan je taak en gun jezelf bij het belletje een korte pauze. Na drie pomodoromomenten heb je een langere pauze verdient. Werkt ook met een wekker in de vorm van een citroen, een appelsien, …:) De essentie is dat je geest af en toe ontspanning kan gebruiken. Ook volwassenen kunnen zich maximaal tussen 10′ en 40′ concentreren.

4. Gebruik de Eisenhowerbox

Urgente zaken zijn zelden belangrijk en belangrijke zaken zijn zelden urgent.

Dwight D. Eisenhower

Maak eens een lijstje van wat allemaal van jou wordt verwacht en klasseer elke taak vervolgens in één van de vier velden uit de Eisenhowerbox. Wees kritisch voor jezelf: niet alles is even belangrijk en niet alles is dringend. Je kan dit ook samen met je collega’s doen.

5. Zorg voor schermrust

Zeker in je vrije tijd is het een goed idee om gedurende langere tijd jezelf te deconnecteren van alle schermen. Ga in je tuin zitten, ga wandelen, lees een boek, hang een schilderij omhoog, schilder een kamer, … maar weersta aan de verleiding om je schermen te checken. Doe zit zeker een hele poos voor je gaat slapen: heb blauwe licht in Smartphone/tablet/PC zorgt ervoor dat er geen of onvoldoende slaaphormoon wordt aangemaakt waardoor je slechter inslaapt. En dan kom je in een vicieuze cirkel…

Daarom ook vragen wij onze kinderen om een uur voor het slapengaan telefoon en tablet weg te leggen, al zijn we daarin niet altijd even succesvol. Deze ‘onmisbare’ tools gaan in elk geval nooit mee de slaapkamer in.

Volgende keer leg ik je een handige methode uit om minder te piekeren.

Voor deze blog vond ik veel inspiratie in volgende boeken:

– Mentaal Kapitaal, Elke Geraerts

– Geef burn-out geen kans, Luc Swinnen

Geniet van de zomer en geef je brein wat rust.

Tot in september!

Verbinding

Vrijdagnamiddag, ’t Groen Kwartier in Antwerpen

Weersomstandigheden: uiterst gunstig 🙂

‘Waar willen we het samen over hebben?’ maw: wat is de agenda van onze meeting?
Zo rap het onderwerp op de (lunch)tafel kwam, zo rap was het er ook alweer af. Want belangrijker dan de formele agenda van onze bijeenkomst, was de voornaamste reden ervan: foto’s nemen. Of liever, laten nemen. Door een prachtfotografe nog wel, eentje uit Nederland, eentje met vele talenten. Maar dat wist ik toen nog niet.

Die namiddag zouden we een stap zetten in de richting van onze ‘outing’ met vier (Notice The Difference!)En hoe kunnen vier madammen dat beter doen dan door alvast foto’s te laten nemen, samen en individueel? We kennen elkaar al een tijdje, niet iedereen even goed, maar toch. Het was niet de eerste keer dat we samenzaten. En tegelijk heeft samen foto’s maken toch iets intiems. Je moet je toch wat durven laten gaan, durven tonen wie je bent. Wie wil ik eigenlijk zijn? Wat wil ik dat die foto ‘zegt’? En toen kwam Annemiek binnen. Annemiek was de fotografe.

Haar doel: ons vatten in onze essentie. Onze ogen laten zeggen waarvoor we staan.

Haar methode: verbinden met elkaar, op een diep niveau.

Hoe? Door ons te begeleiden in een meditatie. Nu heb ik de laatste maanden wel wat ervaring opgedaan met meditatie- en waarnemingsoefeningen door de opleidingen die ik volgde, maar zoals Annemiek het aanpakte, werd ik er helemaal in meegetrokken.

Nadien zorgde dit unieke moment ervoor dat we ongedwongen met elkaar op de foto konden en dat ik bij het individuele portret snel in de flow van de meditatie geraakte (‘Roep eens terug op waarvoor je dit doet,’ vroeg Annemiek). De kracht van verbinding…

Waarom wil ik deze verbinding met Nadja, Katrien en Elke graag aangaan? En hoe komt het dit nu wel werkt en het bij eerdere pogingen met andere mensen niet goed aanvoelde? Ik heb me de vraag al vaker gesteld en het antwoord is meervoudig. Het vervult mijn behoefte aan verbondenheid zonder dat het verstikkend werkt. Het houdt het evenwicht tussen verbondenheid en onafhankelijkheid mooi in stand. Er is een connectie van mens tot mens, voorbij het economische belang dat we ook samen delen. Er is een grote bereidheid tot écht delen, van ervaringen, emoties, successen, moeilijkheden, kennis, …. En er is mijn sterke overtuiging dan netwerkorganisaties de toekomst uitmaken: ieder draagt bij vanuit zijn sterktes en talenten, concurrentie bestaat niet en samen kunnen we meer dan ieder alleen. En dat hoeft niet eens in vuistdikke contracten met 1000 clausules te worden vastgelegd. We kunnen ook rap schakelen. Welke ook de vraag van de klant: er is altijd wel iemand van ons 4 die er expertise in heeft en de goesting om er iets mee te doen. (diezelfde verbinding heb ik trouwens ook met My Future Works, en beide kunnen perfect naast elkaar bestaan.)

Eigenlijk was HET THEMA van onze vrijdag dus ‘verbinden’. En dat kan op verschillende manieren. Over twee weken gaan we een feestje bouwen. Ook fijn 🙂

Op de toekomst! Die hebben we alvast ingeluid met een glaasje bubbels, daar in ’t Groen Kwartier.

Het resultaat van onze shoot is nog even geheim. Achter de schermen wordt hard gewerkt aan een nieuwe website waar we met ons vieren trots op zullen pronken.

Ontdek je talenten: Hoe speelde jij als kind?

Wanneer ik loopbaancoachings doe is één van de oefeningen om de talenten te spotten de ‘speelgoedoefening’. We vragen dan aan onze coachee: ‘waarmee speelde je als kind? En hoe speelde je?’ We focussen bij voorkeur op de periode voor 12 jaar, jaren waarin het spelen nog heel onbewust gebeurt en niet beïnvloed wordt door wat vrienden er van zouden denken of wat dan ook. Het is opmerkelijk hoeveel van je talenten eigenlijk op dat moment al zichtbaar waren…

En dus begon ik hier laatst ook over na te denken voor wat mijn eigen kinderen betrof. Over de ene heb ik al wel eens wat geschreven. En jawel, als kleuter reed hij al af en aan met een kruiwagen in onze tuin om tuinwerken uit te voeren.  Liefst alleen, of met papa. Of hij ging aan de slag in de zandbak (en bij meter en peter was die zandbak wel heeeeel groot want daar was een paar honderd meter serres beschikbaar) om nieuwe inrichtingen te maken, gangen te graven, paadjes te leggen. Een creatieve maker is immers graag met zijn handen bezig en ziet op die manier graag iets ontstaan.  Van verjaardagsfeestjes was hij niet wild, wegens te veel kinderen, met Playmobil bouwde hij nieuwe werelden waarin ridders, piraten, soldaten en de occasionele postbode zij aan zij het gevecht aangingen met wilde dieren en krokodillen met vervaarlijk geopende bek. Alweer, graag alleen of met zijn broer. Veel meer volk moest daar niet bij zijn. Tractoren, bulldozers, kranen en vrachtwagens, liefst met oplegger, waren/zijn altijd in de buurt. Een trouwe vriend voor wie in zijn kringetje geraakt, leeft hij zich nu nog het liefst uit in het met zijn handen bezig zijn. Wie zijn vertrouwen krijgt, is waarschijnlijk een vriend voor het leven.

Er loopt er echter nog eentje rond in dat Rubensveld. Of ver daarbuiten, want de wereld is zijn speelterrein.  Die had (en heeft) liefst veel vrienden bij de hand en dicht in zijn buurt. Verjaardagsfeestjes waren pas leuk als de ganse voetbalploeg kon komen en wanneer hij als de bendeleider van de groep de rest op sleeptouw kon nemen. Steppen in een park is pas leuk wanneer de auto vol zit om er naartoe te rijden. Groepsdier en samenbrenger: een dynamische combinatie! Als jong kind steeds op ontdekking, liefst buiten de eigen tuin. Met de vastberadenheid van een topsporter voor de activiteiten waarvan hij zich had voorgenomen erin uit te blinken (voetballen, skiën, snowboarden,  een werkje voor de juf)  en met dezelfde vastberadenheid om er niks voor te doen wanneer het een activiteit betrof die hem niet interesseerde (zo vertikt hij het nog regelmatig om hoofdletters te gebruiken want ‘da boeit nie’). Een echt groepsdier dus, dat uitblinkt wanneer hij dat wil …  en dat energie krijgt van lichamelijk bezig zijn (bewuste beweger). Waar hij ook voor koos, hij wilde er de beste in worden en de complimentjes die hij ervoor kreeg, daarvoor deed hij nog zo hard zijn best (zichtbare presteerder).

De puberteit kan het talent van kinderen wat verdoezelen. Externe factoren en invloeden worden belangrijk, de zoektocht naar ‘wie ben ik?’ en ‘hoe verhoud ik mij tot mijn vrienden?’ zorgt er vaak voor dat pubers hun talent wat miskennen of wegstoppen. Maar het komt altijd terug bovendrijven, als je het wil zien.

Zo werd ik afgelopen weekend teruggeworpen naar mijn eigen kindertijd toen ik het boek van Brigitte Ballings las (‘een stap terug. Ik denk er niet aan’ – www.brigitteballings.be). Ze beschreef hoe ze zich realiseerde dat ze als kind eigenlijk altijd aan het lezen was, steeds in de weer was met boeken of pennen, of ‘les’ gaf aan een klasgroepje poppen…

Flashback 1: ik ben een jaar of 10, ik zit in de zetel, ons ma staat tevergeefs op me te roepen vanuit de keuken en ik… ik ben helemaal verloren in mijn boek, hoor niks of niemand om me heen. Alleen de realiteit van mijn boek bestaat.

Flashback 2: alle poppen op een rijtje en eentje moet wat apart zitten (ze heet Karin, want op school was er een stout meisje en dat heette ook Karin). Pop Karin was stout en kreeg dus straf van de juf. Ik dus, de juf bedoel ik. 

Flashback 3: ik zit in mijn kamertje en maak een stripverhaal, dat nooit het zonlicht zal zien, dat nooit iemand heeft gelezen, behalve ikzelf. En intussen leer ik mezelf als rechtshandige ook links schrijven. Het zou zomaar kunnen dat ik mijn rechterarm breek… en dan moet ik toch nog altijd kunnen schrijven?

De woordkunstenaar, de meetrekker, de groeimotor, … ik heb ze allemaal kunnen integreren in wat ik nu doe. En dat maakt me blij en gelukkig. Wat ik nu mag doen, sluit vele malen beter aan bij wie ik ben dan wat ik vroeger deed, al heb ik al mijn functies met veel goesting opgepakt. Er komt alleen vroeg of laat een moment dat een mens zich afvraagt: wat wil ik nu eigenlijk écht doen? Wie ben ik? En hoe kan ik dat nog meer worden?

En jij, hoe speelde jij als kind?

Ook je talenten ontdekken: bij My Future Works vind je zeker een coach in jouw buurt, die jou daarbij kan helpen.

Je kind helpen zijn of haar talenten te ontdekken: ontdek dan The Future Generation, uniek in zijn soort.

E = Q*A

Het is nu al een tijdje dat ik op een heel fijne manier mag samenwerken met Katrien en Nadja van Notice The Difference!. En jawel, I notice the difference :). Samenwerking is echt tweerichtingsverkeer met deze twee madammen. En ze haalden me in het najaar regelmatig uit mijn comfortzone… Zo kreeg ik de kans om mijn talenten in nieuwe situaties in te zetten waardoor ik ze breder kan inzetten en dus volop vanuit mijn kracht kan werken. Zo gebeurde het dat Nadja me overtuigde om in het Engels workshops te gaan doen rond Corporate Vitality. Nogal overmoedig zegde ik toe hopende dat de deelnemers finaal Nederlandstalig of Franstalig zouden blijken te zijn. Mis poes. Met knikkende knieën en een droge mond en na uren voorbereiding lanceerde ik me een eerste keer. De tweede keer ging al stukken beter, het zelfvertrouwen groeide en nu draai ik er mijn hand niet meer voor om.  Het feit dat ik inhoudelijk het topic beheerste en dat het onderwerp me echt passioneert, waren voldoende om steeds steviger voor de dag te komen in mijn derde taal.

Het programma dat aan de managers van dit bedrijf werd aangeboden was dan ook heel mooi. Ik leg je hierna graag wat meer in detail uit hoe deze case tot stand kwam. Misschien iets voor bij jou op het bedrijf? We maken er graag een aangepaste versie van, op maat van jouw organisatie of doelgroep.

Context van de Klant:

• De kernactiviteiten van de klant zijn van die aard dat ze de facto gepaard gaan met enorme tijdsdruk en visibiliteit in de markt. Daarenboven gaat de organisatie de laatste maanden door een reorganisatie tgv een fusie. Dit brengt intern de nodige onduidelijkheid en verhoogde spanningen met zich mee.
• Samen met het Comité voor veiligheid en gezondheid op het werk stelt de klant vast dat de klachten rond stress en zelfs burn-out toenamen in de afgelopen jaren/maanden
• In de afgelopen jaren heeft de organisatie geïnvesteerd in de continue professionele ontwikkeling van de leidinggevenden door het verhogen van zelfkennis en begrip voor de anderen a.d.h.v. de Insights Discovery methodologie en het ontwikkelen van gerichte leidinggevende competenties

Vraag van de Klant:

• Hoe kunnen we meer alertheid in de organisatie brengen rond de thematiek van stress?
• Hoe kunnen wij onze managers vormen om de eerste tekens van stress te detecteren en daar adequaat mee om te springen?

Onze aanpak :

• We ontwikkelden 5 workshops van een halve dag:
  • Kaderen van stress
  • Herkennen van stresssignalen
  • Managen van gestresseerde medewerkers
  • Coachen op stressverhogende overtuigingen en adequaat omgaan met herintrede na stressgerelateerde afwezigheid
  • Bijdragen tot gelukkige medewerkers op het werk

• Het Insights-kleurdenken was al ingeburgerd dus dat werd de rode draad doorheen de verschillende workshops (Insights of DISC is een methode om vanuit objectief waarneembaar gedrag zelfkennis op te doen, de ander beter te leren inschatten en zo vanuit sociale flexibiliteit beter afgestemd te communiceren)

• Enkel de eerste workshop vergde een verplichte aanwezigheid omdat hierin de basis gelegd werd voor meer kennis over het onderwerp stress. Voor de volgende 4 workshops konden de deelnemers vrijwillig inschrijven i.f.v. hun eigen noden en interesses
• De workshops waren zeer praktisch van aard. In kleine groepjes tot een 8-tal deelnemende managers gaven we enkele handvaten waarmee zij in een veilige leeromgeving konden oefenen met elkaar onder begeleiding van een gecertifieerde stress en burn-out coach. Er was ook veel aandacht en tijd voor het met elkaar delen van ervaringen, best practices, …. Dit droeg ongetwijfeld ook bij tot het doorbreken van het taboe op de werkvloer.

Positieve feedback: op het einde van dit traject hoorden we volgende uitspraken:

• “Ik heb nu meer inzicht in mijn eigen stressreflexen en kan mijn medewerkers daar een handleiding rond meegeven. Dit verhoogt de transparantie van onze communicatie en het wederzijds begrip.”
• “Ik kreeg concrete tips om mijn eigen stressniveau te managen en heb deze ook concreet geïmplementeerd.”
• “Ik herken de signalen van stress nu bij mijn medewerkers en maak ze sneller bespreekbaar. Ik volg hen nu ook op en laat me niet meer zo snel met een kluitje in het riet sturen.”
• “Ik zal nu sneller doorverwijzen of met mijn HR Business Partner praten over medewerkers die over de rooie gaan.”

Interesse gekregen? Neem gerust contact op. We onderzoeken dan samen wat voor jouw organisatie en de verwachtingen die jullie hebben de meest geschikte benadering is : els@consultea.be.

Nieuwsgierig naar de formule in de titel? Make a wild guess en vertel het me… De formule zegt alles over hoe ik, Nadja en Katrien  kijken naar ontwikkeling van mensen. En daarin vinden we een prachtige match.

Tuincoaching: hier gebeurt het

Geniet mee van een aantal beelden: zo ziet ze er nu uit, mijn tuincoaching ruimte.

Een tweetal maand ben ik hier nu volop actief. Eerst voelde het wat onwennig: me aanpassen aan de ruimte, die anders klinkt, anders aanvoelt.  Me aanpassen aan een nieuw bureau, met zeeën van plaats. Wennen aan de coachinghoek met leuke loungy zeteltjes die heerlijk aanvoelen. Coachees voelen zich al snel thuis.

Intussen heb ik helemaal mijn draai gevonden. En er is leven in de tuin: vogeltjes pikken in het gras, onze poes Janneke flaneert nietsvermoedend voorbij het raam, drinkt van het vijverwater en vlijt zich languit in het zonnetje.

De tuincoaching ruimte nodigt uit tot reflectie en bezinning: wat ik voordien nooit durfde, lukt nu wel: meermaals nodigde ik de coachee uit om het een paar minuten helemaal stil te maken om van daaruit de coaching te verdiepen. En elke sessie wordt intussen afgesloten met een gelukstip.

Het paadje er naartoe zorgde al voor heel wat hilariteit: de coachee wordt immers uitgenodigd over de stapstenen te gaan om de tuincoaching ruimte te bereiken. Een eerste klein risico, zeker nu het water zo hoog staat! Even uit de comfortzone, nog voor we begonnen zijn. Het zet de toon en maakt het onthaal ongedwongen.

Deze ruimte is een boost voor wat ik in de wereld wil zetten. Een mooi voorbeeld dus van hoe context kan bijdragen tot het realiseren van (een stukje van) mijn missie: mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun ontwikkeling.

Ook jij bent welkom, om deze ruimte te komen ontdekken, ervaren, beleven.