Wanneer ik loopbaancoachings doe is één van de oefeningen om de talenten te spotten de ‘speelgoedoefening’. We vragen dan aan onze coachee: ‘waarmee speelde je als kind? En hoe speelde je?’ We focussen bij voorkeur op de periode voor 12 jaar, jaren waarin het spelen nog heel onbewust gebeurt en niet beïnvloed wordt door wat vrienden er van zouden denken of wat dan ook. Het is opmerkelijk hoeveel van je talenten eigenlijk op dat moment al zichtbaar waren…
En dus begon ik hier laatst ook over na te denken voor wat mijn eigen kinderen betrof. Over de ene heb ik al wel eens wat geschreven. En jawel, als kleuter reed hij al af en aan met een kruiwagen in onze tuin om tuinwerken uit te voeren. Liefst alleen, of met papa. Of hij ging aan de slag in de zandbak (en bij meter en peter was die zandbak wel heeeeel groot want daar was een paar honderd meter serres beschikbaar) om nieuwe inrichtingen te maken, gangen te graven, paadjes te leggen. Een creatievemaker is immers graag met zijn handen bezig en ziet op die manier graag iets ontstaan. Van verjaardagsfeestjes was hij niet wild, wegens te veel kinderen, met Playmobil bouwde hij nieuwe werelden waarin ridders, piraten, soldaten en de occasionele postbode zij aan zij het gevecht aangingen met wilde dieren en krokodillen met vervaarlijk geopende bek. Alweer, graag alleen of met zijn broer. Veel meer volk moest daar niet bij zijn. Tractoren, bulldozers, kranen en vrachtwagens, liefst met oplegger, waren/zijn altijd in de buurt. Een trouwe vriend voor wie in zijn kringetje geraakt, leeft hij zich nu nog het liefst uit in het met zijn handen bezig zijn. Wie zijn vertrouwen krijgt, is waarschijnlijk een vriend voor het leven.
Er loopt er echter nog eentje rond in dat Rubensveld. Of ver daarbuiten, want de wereld is zijn speelterrein. Die had (en heeft) liefst veel vrienden bij de hand en dicht in zijn buurt. Verjaardagsfeestjes waren pas leuk als de ganse voetbalploeg kon komen en wanneer hij als de bendeleider van de groep de rest op sleeptouw kon nemen. Steppen in een park is pas leuk wanneer de auto vol zit om er naartoe te rijden. Groepsdier en samenbrenger: een dynamische combinatie! Als jong kind steeds op ontdekking, liefst buiten de eigen tuin. Met de vastberadenheid van een topsporter voor de activiteiten waarvan hij zich had voorgenomen erin uit te blinken (voetballen, skiën, snowboarden, een werkje voor de juf) en met dezelfde vastberadenheid om er niks voor te doen wanneer het een activiteit betrof die hem niet interesseerde (zo vertikt hij het nog regelmatig om hoofdletters te gebruiken want ‘da boeit nie’). Een echt groepsdier dus, dat uitblinkt wanneer hij dat wil … en dat energie krijgt van lichamelijk bezig zijn (bewuste beweger). Waar hij ook voor koos, hij wilde er de beste in worden en de complimentjes die hij ervoor kreeg, daarvoor deed hij nog zo hard zijn best (zichtbare presteerder).
De puberteit kan het talent van kinderen wat verdoezelen. Externe factoren en invloeden worden belangrijk, de zoektocht naar ‘wie ben ik?’ en ‘hoe verhoud ik mij tot mijn vrienden?’ zorgt er vaak voor dat pubers hun talent wat miskennen of wegstoppen. Maar het komt altijd terug bovendrijven, als je het wil zien.
Zo werd ik afgelopen weekend teruggeworpen naar mijn eigen kindertijd toen ik het boek van Brigitte Ballings las (‘een stap terug. Ik denk er niet aan’ – www.brigitteballings.be). Ze beschreef hoe ze zich realiseerde dat ze als kind eigenlijk altijd aan het lezen was, steeds in de weer was met boeken of pennen, of ‘les’ gaf aan een klasgroepje poppen…
Flashback 1: ik ben een jaar of 10, ik zit in de zetel, ons ma staat tevergeefs op me te roepen vanuit de keuken en ik… ik ben helemaal verloren in mijn boek, hoor niks of niemand om me heen. Alleen de realiteit van mijn boek bestaat.
Flashback 2: alle poppen op een rijtje en eentje moet wat apart zitten (ze heet Karin, want op school was er een stout meisje en dat heette ook Karin). Pop Karin was stout en kreeg dus straf van de juf. Ik dus, de juf bedoel ik.
Flashback 3: ik zit in mijn kamertje en maak een stripverhaal, dat nooit het zonlicht zal zien, dat nooit iemand heeft gelezen, behalve ikzelf. En intussen leer ik mezelf als rechtshandige ook links schrijven. Het zou zomaar kunnen dat ik mijn rechterarm breek… en dan moet ik toch nog altijd kunnen schrijven?
De woordkunstenaar, de meetrekker, de groeimotor, … ik heb ze allemaal kunnen integreren in wat ik nu doe. En dat maakt me blij en gelukkig. Wat ik nu mag doen, sluit vele malen beter aan bij wie ik ben dan wat ik vroeger deed, al heb ik al mijn functies met veel goesting opgepakt. Er komt alleen vroeg of laat een moment dat een mens zich afvraagt: wat wil ik nu eigenlijk écht doen? Wie ben ik? En hoe kan ik dat nog meer worden?
En jij, hoe speelde jij als kind?
Ook je talenten ontdekken: bij My Future Works vind je zeker een coach in jouw buurt, die jou daarbij kan helpen.
Je kind helpen zijn of haar talenten te ontdekken: ontdek dan The Future Generation, uniek in zijn soort.
Waarom niet de tijd nemen voor een jaarlijkse checkup van je werk-leven? Dat was de vraag die Veronika Wuyts zich stelde een hele tijd geleden. En prompt sproot er een boek uit voort. Nu ja, prompt… het zal wel bloed, zweet en tranen gekost hebben. Althans, dat is wat Veronika me soms vertelde. Veronika is immers ook één van de 4 andere madammen met wie ik samen enthousiast Intervisiecoaching (www.intervisiecoaching.be) in de markt zet. En dus zien wij elkaar af en toe. Wel spannend, zo van dichtbij de ‘making of ‘van een boek meemaken. En dat boek is intussen gepubliceerd. En ik heb het natuurlijk gelezen. In één ruk uitgelezen zelfs.
Het is een aanrader, echt waar. Het leest vlot, er staan mooie quotes en voorbeelden in en bovenal: het gidst je, met eenvoudige, heldere en toch verdiepende oefeningen, doorheen een gans proces. En in dat proces wordt aandacht gegeven aan hart, lichaam, ziel en geest. We zijn immers meer dan een hoofd dat kan denken, niet?
Heb je dus eerder een loopbaancoaching gedaan (bij www.myfutureworks.be of elders) en wil je regelmatig de vinger aan de pols houden, dan kan dit ‘zelfhulpboek je daar zeker bij helpen. Alle aangereikte tools zijn trouwens gratis te raadplegen op een speciale website. Of ben je nog niet klaar om de stap naar loopbaancoaching te zetten maar wil je toch al aan de slag met je vragen, dan kan dit boek je een zetje in de juiste richting zetten. En misschien voel je daarna wel de behoefte om daar met iemand over van gedachten te wisselen? Dan ben je uiteraard welkom bij mij.
Ook dit jaar genoten we weer met een bende vrienden van een zalige skivakantie in het Oostenrijkse gebergte tijdens de afgelopen paasvakantie. U moet weten, beste lezer van deze nieuwsbrief/blog, dat mijn beroepsbezigheden op sommige van onze vrienden een inspirerend effect hebben… het spreekwoordelijke koekje van eigen deeg is daarbij nooit ver weg. U moet tevens weten dat ik op skilatten niet echt van heel veel durf blijk geef. In coachingtermen: ik blijf liefst in mijn comfort zone.
Dit was het mooie kader voor volgende gebeurtenis : ‘Els, deze zwarte piste is echt niet moeilijk, het is maar een heel klein stukje zwart en daarna is het heel gemakkelijk.’ Voorzichtig gluurde ik over de rand van de piste. Het stukje dat ik zag, leek redelijk stijl maar niet onoverkomelijk. Ik zou het erop wagen, de woorden van mijn vrienden indachtig. ‘Ik blijf bij u,’ opperde één van mijn vriendinnen nog. En weg waren we. Althans, weg waren ZIJ. Ook de vriendin die bij me zou blijven : bedoelde ze dat ze in Oostenrijk bij me zou blijven ? In ieder geval niet daar aan mijn zij op de piste. Ik vertrok dan ook maar , of toch het eerste stukje. Nadien volgde een bocht en eens daar aangekomen openbaarde de piste zich pas echt in haar volle glorie.
De moed zonk me in de schoenen. Als bevroren stond ik daar, een uitweg was er niet, tenzij recht naar beneden, de diepte in. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minstens 5’ daar heb gestaan, met knikkende knieën en steeds bozer wordend. Boos op wie ? In eerste instantie op wie me in die penibele situatie had gebracht. Toen beseffend dat ik op elk moment zelf de keuze had gehad, de rode kant naar beneden of de zwarte. Boos op mezelf dus.
Welke keuzes had ik ?
Daar blijven staan : geen optie, bevriezen leek niet aanlokkelijk en de kosten van een helikopter om me te ontzetten ook niet
Terug naar boven stappen : ook niet echt een optie, dat stuk omhoog zag ik toch niet echt zitten
Naar beneden glijden in schüss : een werk van lange adem, en nefast voor mijn imago…
Naar beneden skiën.
U raadt het al : ik ben toch maar naar beneden geskied/gesukkeld (schrappen wat niet past) en dat ging gaandeweg steeds beter.
Bij de vriendengroep aangekomen (die daar dus al ettelijke minuten (geduldig) stond te wachten, barstte ik uit : ‘dat doe ik nooit meer !’
‘Els, het is uit je comfortzone dat je iets bijleert.’En ook : ‘t zit allemaal tussen uw twee oren hè Els.’ Lap, een koekje van eigen deeg. Ik hoor het mezelf zo zeggen tegen mijn coachees. Want het is waar !
Evolueren, iets bijleren, groeien : dat alles kan niet wanneer je niet tot een heel klein risico bereid bent. En als mens heb je dus echt wel altijd een keuze om dat al dan niet te doen. En het feit dat je een keuze hebt (ook al denk je misschien van niet) maakt dat je je sterker kan voelen, grip hebt op een situatie waarvan je je misschien anders het slachtoffer zou voelen.
Eerlijk gezegd, toen ik daar zo stond op dat tussenstuk na die bocht voelde ik me heel even slachtoffer : zij hadden me hierin meegesleept, arme ik ! Wie wou ik in deze situatie zijn ? Ik koos ervoor om NIET slachtoffer te zijn, maar dapper. En daardoor gaf ik mezelf de kans iets te leren : ik kon echt mezelf beïnvloeden door mijn manier van denken te sturen.
Elk klein stapje voorwaarts, hoe klein het misschien ook lijkt, is een overwinning. Want het getuigt van moed om uit je comfort zone te komen. En het is zeker niet altijd gemakkelijkste weg. Iedereen heeft wel altijd een keuze. Daar geloof ik in. Dus ook ik had een keuze.
Wie wil jij dus zijn ? En welke kansen zitten daarin voor jou verborgen ?
Bedankt, lieve vrienden voor dit koekje van eigen deeg 🙂 Ik kijk al uit naar de coachingsles die ik volgend jaar op de pistes mag krijgen. Wordt vervolgd… Ongetwijfeld.
27 april 2016coaching, coachingvormenReacties uitgeschakeld voor IntervisieCoaching op het Brussels Coach Café: 15 maart 2016Els
Samen met Nadja Talpaert en Veronika Wuyts was ik op 15 maart te gast in Brussel op het Coach Café, georganiseerd door Johan Verheven, voor een presentatie over IntervisieCoaching (www.intervisiecoaching.be) . Er was veel geïnteresseerd volk. Eerder dan een droge presentatie te geven, kozen we voor de belevingsaanpak. Al snel na de introductie verdeelden we de groep in 3 subgroepen om elk met een zelf gekozen intervisiemethode aan de slag te gaan met de leervraag van één van de deelnemers in de groep. Het resultaat was alweer verbluffend : al heel snel bereikte elke groep een zodanig niveau van veiligheid en vertrouwen (allemaal coaches onder elkaar droeg hier zeker toe bij) dat pertinente vragen gesteld konden worden en de leervraaginbrenger tot introspectie en zelfinzicht werd gebracht. Wonderlijk toch hoe IntervisieCoaching een groep van gelijkgestemden al snel tot een dieper niveau van leren kan brengen.
Daarom is het ook zo’n mooie manier om duurzaam leren te bevorderen in organisaties. In de komende weken starten we weer bij een aantal nieuwe klanten trajecten op. En hopelijk mogen er nog velen volgen. Interesse om zelf te ontdekken of IntervisieCoaching iets voor uw bedrijf zou zijn ? Neem dan gerust contact met ons op voor een vrijblijvend gesprek.
Wat is IntervisieCoaching.be ? Een enthousiast samenwerkingsverband tussen Nadja Talpaert, Katrien Rommens, José Hendrikx, Veronika Wuyts en ikzelf om intervisie als zuivere leermethode in de Belgische markt bekend te maken en bedrijven en hun medewerkers te laten ervaren hoe deze unieke vorm van groepsleren het lerend vermogen kan vergroten op een duurzame wijze. Nieuwsgierig : klik dan hier door : www.intervisiecoaching.be
In een eerder bericht kon je al lezen dat ik heel enthousiast werd van een warme brainstorming (letterlijk en figuurlijk) die we met een aantal mensen bij het begin van de zomer deden onder een oude boom in Adegem..het ging over hoe we onze talentbenadering bij loopbaancoaching ook zouden kunnen aanbieden, in aangepast formaat, aan wie nog niet aan het werk is, aan dat talent van de toekomst dus! Want hoeveel jonge mensen lopen er niet rond die maar wat graag wat begeleiding zouden krijgen bij hun studiekeuze, eerst, en hun prille loopbaankeuze, achteraf? En we kennen allemaal wel een leerkracht die dat talent ziet, probeert te vergroten en te laten schitteren. En we kennen ook allemaal een leerkracht of schooldirectie die met al dat talendenken wel aan de slag wil, maar de tools ontbeert. Ouders blijven vaak in de kou staan of worden meewarig bekeken wanneer ze resoluut meer willen kiezen voor focus op talenten en sterktes van hun kind.
Als wij spreken met bedrijfsleiders over coaching vanuit onze talent exploratie benadering (Appreciative Inquiry voor de insiders) dan horen we ook daar vaak de verzuchting: “bestond dit voor onze kinderen ook maar!”. Het bestaat nu.
The Future Generation richt zich tot 16-23 jarigen, ouders en onderwijs om hen te helpen keuzes te maken op basis van hun talent en hun goesting, iets waar ze het (net als werkenden) nogal eens lastig mee hebben. Wat is mijn talent nu en waarom moet ik daarop focussen, hoe ga ik dat inzetten? Wat betekent dat naar (studie) keuzes toe?
The Future Generation is bewust een Coöperatieve Vennootschap omdat we weten dat professionele coaching voor vele ouders té duur is; we beschikken over meerdere coaches, verspreid over Vlaanderen, die bereid zijn hun ervaring en inzet ter beschikking te stellen volgens de financiële mogelijkheden van de ouders. Ook andere initiatieven staan op til. Blijf het zeker volgen, het worden boeiende tijden.
Dat is ons nieuwjaarscadeau aan de mensen: professionele coaching voor jongeren zodat zij keuzes maken die aansluiten bij wat hun drijft! Neem gerust een kijkje op de website: www.thefuturegeneration.nu.
Word jij ook coöperant? Of zoek je nog een fijn cadeauidee met maatschappelijke meerwaarde ?
Om ons maatschappelijk draagvlak zo groot mogelijk te maken, kozen wij ervoor een coöperatie op te richten. Doordat je onze dienstverlening ook met talenten kunt betalen, worden onze talentcoachings voor iedereen toegankelijk, onafhankelijk van ieders financiële draagkracht.
Wil je ons project ondersteunen ? Koop een aandeel of schenk er een aan wie je lief is. Een geschenk met een verhaal ! Op de website kan je lezen hoe je zelf coöperant kan worden. Ik doe zelf ook mee, niet als actief coach maar wel als supporter en coöperant. Want ik geloof keihard in dit unieke project.
In Adegem, of all places… daar ging het gebeuren. Brainstormen met een doel, en vooral met een missie. Een missie om toch een heel klein beetje de wereld te helpen veranderen, een steen(tje) te verleggen in de rivier, te beginnen in Vlaanderen. Loopbaancoaching 3.0…
Mogen werken als loopbaancoach is dankbaar werk. Zo dankbaar dat het vaak niet eens als werken aanvoelt. ‘Choose a job you like, and you will never have to work in your life.’ Confucius wist het toen al , en die mens is toch al lang dood. Het is fijn wanneer coachees doorheen de loopbaancoaching onvermoede talenten ontdekken, voor het eerst sedert lang durven dromen en daar vervolgens acties durven aan te verbinden. Kleine maar oh zo betekenisvolle stapjes die hen voetje voor voetje dichter bij hun doel, missie, droom brengen.
En tegelijk is het doodjammer te merken dat mensen vaak al tijdens hun jeugdjaren de kiem van die droom in zich hadden en er toch nooit hebben durven voor kiezen. Niet zelden begint het met de keuzes die men maakt tijdens de schoolloopbaan. Want wanneer krijgen jongeren de kans om hun echte talenten te ontdekken? Door wie worden ze echt begeleid in die zoektocht naar wat hen uniek maakt, energie geeft en goesting om dan al die keuzes te maken die hen misschien jaren later zullen behoeden voor dofheid, apathie of burn-out? Eindtermen, leerplannen, permanente evaluatie en examens… het hele systeem is (nog al te vaak) gericht op het reproduceren van kennis die op dat moment relevant wordt gevonden, althans door een aantal slimmeriken die dat zo hebben beslist. En daarmee bedoel ik zeker niet dat voor een vak als pakweg Geschiedenis of Aardrijkskunde geen plaats meer zou zijn in een curriculum. Tuurlijk wel, graag zelfs. Het gaat over de manier waarop onze kinderen worden begeleid en gecoacht om te ontdekken waar hun sterktes liggen, van welke activiteiten ze energie krijgen en wat dit mogelijk zou kunnen betekenen voor studie- en professionele keuzes.
Op die mooie zomerdag begin juli werd misschien wel geschiedenis geschreven… Want net op dit terrein ligt onze kracht. Hoe mooi zou het niet zijn mochten we ook die jonge doelgroep kunnen bereiken, rechtstreeks en via hun begeleiders (ouders, leerkrachten, monitoren)? Met programma’s die hen in hun leefwereld aanspreken, en met tools die voor hun begeleiders onmiddellijk bruikbaar zijn. En zo de taal van het talentdenken meer ingang laten vinden in ons dagelijkse leven. Die toekomstige generatie staat er alvast voor open, dat ervaren we nu al in contacten met hen. Een van mijn zonen verwoordde het ooit treffend: ‘Maar papa, kies dan voor een beroep dat je wel graag doet. Hoe triest is het niet om dat niet te doen, je hebt nog zoveel jaar te werken.’ Zelf volgt hij intussen zijn hart en buikgevoel. De creatieve maker die hij is kiest voor de studieloopbaan die bij hem past en hem energie geeft.
Onder die dikke eik kwamen we dus samen. De kring was groot, het enthousiasme navenant. Vele ideeën werden getoetst, niet op hun haalbaarheid, maar wel op hun trekkingskracht. Wat een mooie dingen leverde dat op! Loopbaancoaching 3.0 komt eraan: de kracht van dit netwerk van loopbaancoaches van My Future Works (www.myfutureworks.be) met een droom is onvermoed sterk.
Ik geloof erin, ik zet er mee mijn schouders onder. En de nieuwsgierigheid van de lezer van dit artikel wordt weldra bevredigd 🙂
Jaren geleden koos ik er heel bewust voor om als zelfstandig ondernemer(tje) verder te gaan. Niet alleen omdat ik zo mijn persoonlijke missie in dit leven beter kan vervullen maar ook omdat een belangrijke persoonlijke waarde voor mijn ‘onafhankelijkheid’ is. Belangrijke driver in mijn leven…
Een even belangrijke waarde is ‘verbondenheid’. En die wordt als zelfstandige soms wel uitgedaagd.
Als coach, facilitator, HR consultant of HR Interim Manager – in welke rol ik ook actief ben of ben geweest – is het prettig om bepaalde werksituaties en/of uitdagingen bespreekbaar te kunnen maken met collega’s en zo van elkaar te leren en verder te groeien als professional. Het doet deugd om eens een case te kunnen bespreken met gelijkgestemden, nieuwe inzichten te krijgen en geconfronteerd te worden zonder dat het persoonlijk wordt. Het is bevrijdend ook om te ervaren dat ‘I am not alone’.
Hoe ik dat doe? Door deel te nemen aan intervisiecoaching. Ik heb zelf mogen ervaren in welke mate intervisiecoaching geschikt is om van elkaar te leren, zonder dat het verzandt in een babbelboetiek. Ik geloof er zodanig in dat ik me er zelfs meer heb in verdiept en intussen deel uitmaak van een team madammen dat zich tot doel heeft gesteld IntervisieCoaching (www.intervisie.be) in de markt te zetten. Want wat ons al zoveel heeft bijgebracht willen we een ander niet onthouden.
IntervisieCoaching is een ervaringsgericht en zelfsturend leerproces en biedt een gestructureerde vorm van intercollegiaal contact. Het is een beproefd en inspirerend ontwikkelingsinstrument voor een organisatie of een individu. IntervisieCoaching verrijkt je persoonlijk, als mens, als professional, als groep van gelijkgestemden.
Daarom organiseren wij vanaf het najaar intervisietrajecten voor Coaches op verschillende locaties: in Gent, Steenhuffel (Vlaams-Brabant),Antwerpen en Hasselt. En hetzelfde doen we voor HR Professionals (eerst in Gent en Steenhuffel, later ook in Antwerpen en Hasselt)
Behoor je tot de doelgroep dan ben je van harte welkom! Meer info en details over data en inschrijving krijg je op eenvoudig verzoek: info@intervisiecoaching.be of els@consultea.be.
Vele jaren al geef ik training basisvaardigheden voor de leidinggevende. Aan verschillende bedrijven, verschillende types, vaak jonge, leidinggevenden. Met een eenvoudig model als kapstok leer ik ze hoe ze verschillende stijlen van leidinggeven kunnen toepassen op het gepaste moment zonder daarbij hun eigenheid te verliezen. Met het – hopelijk- gewenste resultaat…
Ik doe dat graag, heel graag. Het publiek is dankbaar voor de inzichten, puzzelstukjes vallen in mekaar, en bij de casebesprekingen is de goede raad van mededeelnemers nooit ver weg. Alleen, wat doe je als deelnemer nadien met al die goede raad? Wat doe jij, beste lezer van deze blog, met al die goedbedoelde adviezen op duizend-en-één thema’s die je dagelijks gevraagd en ongevraagd krijgt? Waarschijnlijk even veel als ik: weinig tot niks. Wat voor een ander werkt, werkt immers niet noodzakelijk voor jou.
Daarom besloot ik laatst tijdens zo’n training het eens over een ander boeg te gooien en een vorm van intervisie te introduceren. De groep ging fijn met elkaar om, er was een bereidheid om naar elkaar te luisteren en alle deelnemers hadden een vergelijkbare functie in de organisatie: stuk voor stuk voorwaarden om een gunstig klimaat voor intervisiecoaching te scheppen. In plaats van adviezen geven, gingen de deelnemers vragen stellen, na eerst samen te hebben bepaald over welke case (leervraag) ze zich zouden buigen. Ieder om beurt, echte vragen. Geen in vraagvorm vermomde adviezen :). In verschillende rondes gingen we zo steeds dieper in op de essentie. En helemaal op het eind mochten er adviezen gegeven worden.
Wat de deelnemers uiteindelijk het sterkst vonden waren de vragenrondes: die verplichtten hen om de case open te trekken, gaven nieuwe inzichten, deden anders kijken naar dezelfde situatie, startten dus nieuwe verbindingen. Wonderlijk!
Zoek je ook een werkvorm die, ook nog na de interventie, doorwerkt in je organisatie? Overweeg dan eens intervisiecoaching in te voeren. Intervisie traint immers het lerend vermogen van medewerkers en organisatie.
Meer weten? contacteer me vandaag nog: dan onderzoeken we samen uw leervraag.
Wanneer ik loopbaancoachings doe is één van de oefeningen om de talenten te spotten de ‘speelgoedoefening’. We vragen dan aan onze coachee: ‘waarmee speelde je als kind? En hoe speelde je?’ We focussen bij voorkeur op de periode voor 12 jaar, jaren waarin het spelen nog heel onbewust gebeurt en niet beïnvloed wordt door wat vrienden er van zouden denken of wat dan ook. Het is opmerkelijk hoeveel van je talenten eigenlijk op dat moment al zichtbaar waren…
