Als er één ding is dat ik leer in de vele loopbaan- en burn-outcoachings die ik doe, dan is het wel dit: mensen zijn zoekende naar hoe ze hun eigen doel (noem het missie, noem het purpose) in het leven, ook kunnen beleven in hun werk. Een ander ding dat ik leer uit die vele gesprekken is dat werkgevers daar nog al te vaak niet (genoeg) mee bezig zijn: de economische belangen primeren en die lijken o zo vaak in te gaan tegen wat de medewerker zoekt. Of ze weten niet hoe ze op deze complexe vragen een antwoord kunnen bieden. En daardoor klinkt de verzuchting om niet meer voor een baas te hoeven werken, bij velen steeds luider. Toch is het zelfstandigenbestaan niet voor iedereen het beste pad. (Al ben ik er zelf heel enthousiast over 🙂
Wat kunnen werkgevers doen om de intrinsieke motivatie van hun werknemers te versterken? In dit artikeltje wil ik graag wat bedenkingen en pistes suggereren hieromtrent. Zonder de pretentie van volledigheid na te streven, zonder mirakeloplossingen, want die bestaan niet. Spijtig voor wie dat verwacht had.
Drijfveren door de eeuwen heen
Het verschil tussen generaties op de werkvloer is sterk overroepen. In mijn coachingspraktijk vertellen 20-ers, 30-ers, 40-ers en 50-ers me allemaal hetzelfde. De drijfveren van mensen zijn al duizenden jaren ingebakken in onze hersenen. Hoogstens is de context veranderd: waar de na-oorlogse generatie door de traumatische ervaringen en overgeleverde verhalen, misschien vooral zocht naar zekerheid, worden jongeren de dag van vandaag opgevoed met het idee dat wat ze willen ook mogelijk is (en dat is natuurlijk niet helemaal waar, maar da’s voer voor een andere blog).
Zingeving
Mensen zoeken naar zingeving voor wat ze doen: ‘hoe verbind ik wat ik belangrijk vind met het bedrijf waarvoor ik werk? Wat draag ik echt bij? Hoe kan ik mee het verschil maken op een positieve manier?’ Wil je als organisatie future proof worden, ga dan met je medewerkers in gesprek hierover, betrek je mensen. Bottomline willen mensen weten waarom ze iets doen (Simon Cinek, Why?)? En dat kunnen verbinden met hun doel in het leven. Het is geen toeval dat dit thema in (loopbaan)coachings zeer vaak opduikt en fundamenteel is.
Il suffit de chercher pour trouver
Mensen willen hun talenten zoveel mogelijk kunnen inzetten, want daar worden ze blij van. Jawel, iedereen! Moeilijk om te geloven voor sommige leidinggevenden of bedrijfsleiders, want wie werd nog nooit geconfronteerd met een medewerker die precies met geen stokken aan te porren valt om zelfs gewoon zijn werk goed te doen… Geloof je werkelijk dat mensen in twee categorieën geboren worden: zij die zich hard zullen inzetten, die extra kilometer met plezier zullen lopen, en zij die zich hebben voorgenomen altijd het strikte minimum te doen en als het enigszins kan zelfs nog minder? Wat is er en cours de route gebeurd dat die mens het opgegeven heeft? Of misschien op een goede dag heeft beslist dat zijn werkgever zijn talent niet waard is, niet naar waarde weet te schatten en dat hij het dan maar elders inzet. Wie kent hem niet: de 9-to-5-er die zich na de uren ontpopt tot een organisatietalent in de lokale sportclub of vereniging? Of tot een schitterend voorzitter (leidinggevende kwaliteiten, jawel) van de toneelvereniging of van “’t muziek”? De bedrijfsleider of leidinggevende die met zijn medewerkers op zoek gaat naar hun talenten, daar respect voor toont en ze zoveel mogelijk probeert in te passen in de organisatie van het werk, wint twee keer! In efficiëntie EN motivatie. En respect en waardering krijgt hij er gratis bovenop.
Veiligheid en autonomie
Mensen willen een zekere mate van autonomie: de mogelijkheid om hun werk te organiseren, de kans om beslissingen te nemen en de gevolgen te dragen van wat ze doen. Precies zoals ze thuis, in hun gezin, vereniging, … ook doen quoi! Als ‘baas’ word je dan een coach: je ondersteunt, daagt uit, zorgt voor een veilige context en waardeert. By the way, maar dat had je al begrepen: met ‘veilig’ bedoel ik niet alleen dat hun stoel stevig staat of hun veiligheidshelm oké is. Veiligheid gaat vooral over het feit dat mensen zich ‘veilig’ genoeg kunnen voelen om fouten te mogen maken (want daar leren ze van), dat ze zich veilig genoeg voelen om te durven zeggen waar ze bang voor zijn en waar ze hulp bij kunnen gebruiken (zonder te hoeven vrezen voor ” zie je wel, ik had het wel gedacht dat je dat niet kon”). Kortom: wie zich veilig voelt, durft zich tonen zoal hij is. Het nodigt mensen uit geen rol te spelen op hun werk, alle facetten van hun persoonlijkheid mee te brengen en dus authentiek te zijn. Want behalve voor acteurs en actrices is het verduveld moeilijk om elke dag een rolletje te moeten spelen.
Dus: waar wacht je nog op? Ben jij bereid om je bedrijf te laten heruitvinden door je medewerkers?
De zomer biedt traditioneel wat tijd om één en ander op een rijtje te zetten. Het jaar is halfweg, van de goede voornemens van 1 januari is bij sommigen niks meer te merken; anderen hebben effectief de hand aan de ploeg geslagen en hebben de voornemens omgezet in concrete acties.
De laatste tijd is er overweldigend veel bewijs voor het feit dat breinhygiëne, naast voldoende beweging, ons in grote mate kan behoeden voor het ontwikkelen van chronische stress en dus van een burn-out. Daarom geef ik je hieronder graag een aantal tips mee om je brein optimaal te gebruiken EN te respecteren. Onderaan dit bericht lees je waar ik de mosterd haalde.
1. Stop met multitasken, kies voor singletasken
Het is intussen ook wetenschappelijk bewezen dat we ons brein geen plezier doen met het oeverloos multitasken. En neen, ook wij vrouwen, kunnen dat niet. Ons brein springt gewoon van de ene taak op de andere, en terug, en terug… let er maar eens op. Vermoeiend! Maak eens een lijstje met jouw afleiders. En beslis hoe je deze gaat uitsluiten (je mailbox volledig sluiten, je gsm uit het zicht leggen en uitzetten, je deur dichtdoen, de radio uitzetten en in stilte werken, afspraken maken met je collega’s voor een ganse voormiddag ongestoord werken, …)
2. Eerst de olifanten, dan de konijnen (Elke Geraerts)
Of met andere woorden: leer prioriteren. De meest mensen hebben ’s morgens het meeste energie. Dat is dus het beste moment om grote, belangrijke taken/activiteiten te plannen. Plan er zo niet te veel op een dag; 3 is echt een maximum. Dit zijn je olifanten. Na elke olifant mag je jezelf belonen met een aantal kleinere activiteiten of taken. Dat zijn de konijnen. Het gevoel van ineens een paar taken van je to do-lijst te kunnen afvinken, geeft energie en goede moed. Om aan de volgende olifant te beginnen…
3. Gun jezelf tijdig pauze
In het boek van Luc Swinnen (Geef burn-out geen kans) spreekt hij van de ‘pomodoro’-techniek. Schaf je een keukenwekkertje aan in de vorm van een tomaat dat je kan opwinden tot 25 minuten. Wijd je 25′ aan je taak en gun jezelf bij het belletje een korte pauze. Na drie pomodoromomenten heb je een langere pauze verdient. Werkt ook met een wekker in de vorm van een citroen, een appelsien, …:) De essentie is dat je geest af en toe ontspanning kan gebruiken. Ook volwassenen kunnen zich maximaal tussen 10′ en 40′ concentreren.
4. Gebruik de Eisenhowerbox
Urgente zaken zijn zelden belangrijk en belangrijke zaken zijn zelden urgent.
Dwight D. Eisenhower
Maak eens een lijstje van wat allemaal van jou wordt verwacht en klasseer elke taak vervolgens in één van de vier velden uit de Eisenhowerbox. Wees kritisch voor jezelf: niet alles is even belangrijk en niet alles is dringend. Je kan dit ook samen met je collega’s doen.
5. Zorg voor schermrust
Zeker in je vrije tijd is het een goed idee om gedurende langere tijd jezelf te deconnecteren van alle schermen. Ga in je tuin zitten, ga wandelen, lees een boek, hang een schilderij omhoog, schilder een kamer, … maar weersta aan de verleiding om je schermen te checken. Doe zit zeker een hele poos voor je gaat slapen: heb blauwe licht in Smartphone/tablet/PC zorgt ervoor dat er geen of onvoldoende slaaphormoon wordt aangemaakt waardoor je slechter inslaapt. En dan kom je in een vicieuze cirkel…
Daarom ook vragen wij onze kinderen om een uur voor het slapengaan telefoon en tablet weg te leggen, al zijn we daarin niet altijd even succesvol. Deze ‘onmisbare’ tools gaan in elk geval nooit mee de slaapkamer in.
Volgende keer leg ik je een handige methode uit om minder te piekeren.
Voor deze blog vond ik veel inspiratie in volgende boeken:
15 juni 2016ConsulteaReacties uitgeschakeld voor VerbindingEls
Vrijdagnamiddag, ’t Groen Kwartier in Antwerpen
Weersomstandigheden: uiterst gunstig 🙂
‘Waar willen we het samen over hebben?’ maw: wat is de agenda van onze meeting?
Zo rap het onderwerp op de (lunch)tafel kwam, zo rap was het er ook alweer af. Want belangrijker dan de formele agenda van onze bijeenkomst, was de voornaamste reden ervan: foto’s nemen. Of liever, laten nemen. Door een prachtfotografe nog wel, eentje uit Nederland, eentje met vele talenten. Maar dat wist ik toen nog niet.
Die namiddag zouden we een stap zetten in de richting van onze ‘outing’ met vier (Notice The Difference!)En hoe kunnen vier madammen dat beter doen dan door alvast foto’s te laten nemen, samen en individueel? We kennen elkaar al een tijdje, niet iedereen even goed, maar toch. Het was niet de eerste keer dat we samenzaten. En tegelijk heeft samen foto’s maken toch iets intiems. Je moet je toch wat durven laten gaan, durven tonen wie je bent. Wie wil ik eigenlijk zijn? Wat wil ik dat die foto ‘zegt’? En toen kwam Annemiek binnen. Annemiek was de fotografe.
Haar doel: ons vatten in onze essentie. Onze ogen laten zeggen waarvoor we staan.
Haar methode: verbinden met elkaar, op een diep niveau.
Hoe? Door ons te begeleiden in een meditatie. Nu heb ik de laatste maanden wel wat ervaring opgedaan met meditatie- en waarnemingsoefeningen door de opleidingen die ik volgde, maar zoals Annemiek het aanpakte, werd ik er helemaal in meegetrokken.
Nadien zorgde dit unieke moment ervoor dat we ongedwongen met elkaar op de foto konden en dat ik bij het individuele portret snel in de flow van de meditatie geraakte (‘Roep eens terug op waarvoor je dit doet,’ vroeg Annemiek). De kracht van verbinding…
Waarom wil ik deze verbinding met Nadja, Katrien en Elke graag aangaan? En hoe komt het dit nu wel werkt en het bij eerdere pogingen met andere mensen niet goed aanvoelde? Ik heb me de vraag al vaker gesteld en het antwoord is meervoudig. Het vervult mijn behoefte aan verbondenheid zonder dat het verstikkend werkt. Het houdt het evenwicht tussen verbondenheid en onafhankelijkheid mooi in stand. Er is een connectie van mens tot mens, voorbij het economische belang dat we ook samen delen. Er is een grote bereidheid tot écht delen, van ervaringen, emoties, successen, moeilijkheden, kennis, …. En er is mijn sterke overtuiging dan netwerkorganisaties de toekomst uitmaken: ieder draagt bij vanuit zijn sterktes en talenten, concurrentie bestaat niet en samen kunnen we meer dan ieder alleen. En dat hoeft niet eens in vuistdikke contracten met 1000 clausules te worden vastgelegd. We kunnen ook rap schakelen. Welke ook de vraag van de klant: er is altijd wel iemand van ons 4 die er expertise in heeft en de goesting om er iets mee te doen. (diezelfde verbinding heb ik trouwens ook met My Future Works, en beide kunnen perfect naast elkaar bestaan.)
Eigenlijk was HET THEMA van onze vrijdag dus ‘verbinden’. En dat kan op verschillende manieren. Over twee weken gaan we een feestje bouwen. Ook fijn 🙂
Op de toekomst! Die hebben we alvast ingeluid met een glaasje bubbels, daar in ’t Groen Kwartier.
Het resultaat van onze shoot is nog even geheim. Achter de schermen wordt hard gewerkt aan een nieuwe website waar we met ons vieren trots op zullen pronken.
Wanneer ik loopbaancoachings doe is één van de oefeningen om de talenten te spotten de ‘speelgoedoefening’. We vragen dan aan onze coachee: ‘waarmee speelde je als kind? En hoe speelde je?’ We focussen bij voorkeur op de periode voor 12 jaar, jaren waarin het spelen nog heel onbewust gebeurt en niet beïnvloed wordt door wat vrienden er van zouden denken of wat dan ook. Het is opmerkelijk hoeveel van je talenten eigenlijk op dat moment al zichtbaar waren…
En dus begon ik hier laatst ook over na te denken voor wat mijn eigen kinderen betrof. Over de ene heb ik al wel eens wat geschreven. En jawel, als kleuter reed hij al af en aan met een kruiwagen in onze tuin om tuinwerken uit te voeren. Liefst alleen, of met papa. Of hij ging aan de slag in de zandbak (en bij meter en peter was die zandbak wel heeeeel groot want daar was een paar honderd meter serres beschikbaar) om nieuwe inrichtingen te maken, gangen te graven, paadjes te leggen. Een creatievemaker is immers graag met zijn handen bezig en ziet op die manier graag iets ontstaan. Van verjaardagsfeestjes was hij niet wild, wegens te veel kinderen, met Playmobil bouwde hij nieuwe werelden waarin ridders, piraten, soldaten en de occasionele postbode zij aan zij het gevecht aangingen met wilde dieren en krokodillen met vervaarlijk geopende bek. Alweer, graag alleen of met zijn broer. Veel meer volk moest daar niet bij zijn. Tractoren, bulldozers, kranen en vrachtwagens, liefst met oplegger, waren/zijn altijd in de buurt. Een trouwe vriend voor wie in zijn kringetje geraakt, leeft hij zich nu nog het liefst uit in het met zijn handen bezig zijn. Wie zijn vertrouwen krijgt, is waarschijnlijk een vriend voor het leven.
Er loopt er echter nog eentje rond in dat Rubensveld. Of ver daarbuiten, want de wereld is zijn speelterrein. Die had (en heeft) liefst veel vrienden bij de hand en dicht in zijn buurt. Verjaardagsfeestjes waren pas leuk als de ganse voetbalploeg kon komen en wanneer hij als de bendeleider van de groep de rest op sleeptouw kon nemen. Steppen in een park is pas leuk wanneer de auto vol zit om er naartoe te rijden. Groepsdier en samenbrenger: een dynamische combinatie! Als jong kind steeds op ontdekking, liefst buiten de eigen tuin. Met de vastberadenheid van een topsporter voor de activiteiten waarvan hij zich had voorgenomen erin uit te blinken (voetballen, skiën, snowboarden, een werkje voor de juf) en met dezelfde vastberadenheid om er niks voor te doen wanneer het een activiteit betrof die hem niet interesseerde (zo vertikt hij het nog regelmatig om hoofdletters te gebruiken want ‘da boeit nie’). Een echt groepsdier dus, dat uitblinkt wanneer hij dat wil … en dat energie krijgt van lichamelijk bezig zijn (bewuste beweger). Waar hij ook voor koos, hij wilde er de beste in worden en de complimentjes die hij ervoor kreeg, daarvoor deed hij nog zo hard zijn best (zichtbare presteerder).
De puberteit kan het talent van kinderen wat verdoezelen. Externe factoren en invloeden worden belangrijk, de zoektocht naar ‘wie ben ik?’ en ‘hoe verhoud ik mij tot mijn vrienden?’ zorgt er vaak voor dat pubers hun talent wat miskennen of wegstoppen. Maar het komt altijd terug bovendrijven, als je het wil zien.
Zo werd ik afgelopen weekend teruggeworpen naar mijn eigen kindertijd toen ik het boek van Brigitte Ballings las (‘een stap terug. Ik denk er niet aan’ – www.brigitteballings.be). Ze beschreef hoe ze zich realiseerde dat ze als kind eigenlijk altijd aan het lezen was, steeds in de weer was met boeken of pennen, of ‘les’ gaf aan een klasgroepje poppen…
Flashback 1: ik ben een jaar of 10, ik zit in de zetel, ons ma staat tevergeefs op me te roepen vanuit de keuken en ik… ik ben helemaal verloren in mijn boek, hoor niks of niemand om me heen. Alleen de realiteit van mijn boek bestaat.
Flashback 2: alle poppen op een rijtje en eentje moet wat apart zitten (ze heet Karin, want op school was er een stout meisje en dat heette ook Karin). Pop Karin was stout en kreeg dus straf van de juf. Ik dus, de juf bedoel ik.
Flashback 3: ik zit in mijn kamertje en maak een stripverhaal, dat nooit het zonlicht zal zien, dat nooit iemand heeft gelezen, behalve ikzelf. En intussen leer ik mezelf als rechtshandige ook links schrijven. Het zou zomaar kunnen dat ik mijn rechterarm breek… en dan moet ik toch nog altijd kunnen schrijven?
De woordkunstenaar, de meetrekker, de groeimotor, … ik heb ze allemaal kunnen integreren in wat ik nu doe. En dat maakt me blij en gelukkig. Wat ik nu mag doen, sluit vele malen beter aan bij wie ik ben dan wat ik vroeger deed, al heb ik al mijn functies met veel goesting opgepakt. Er komt alleen vroeg of laat een moment dat een mens zich afvraagt: wat wil ik nu eigenlijk écht doen? Wie ben ik? En hoe kan ik dat nog meer worden?
En jij, hoe speelde jij als kind?
Ook je talenten ontdekken: bij My Future Works vind je zeker een coach in jouw buurt, die jou daarbij kan helpen.
Je kind helpen zijn of haar talenten te ontdekken: ontdek dan The Future Generation, uniek in zijn soort.
Waarom niet de tijd nemen voor een jaarlijkse checkup van je werk-leven? Dat was de vraag die Veronika Wuyts zich stelde een hele tijd geleden. En prompt sproot er een boek uit voort. Nu ja, prompt… het zal wel bloed, zweet en tranen gekost hebben. Althans, dat is wat Veronika me soms vertelde. Veronika is immers ook één van de 4 andere madammen met wie ik samen enthousiast Intervisiecoaching (www.intervisiecoaching.be) in de markt zet. En dus zien wij elkaar af en toe. Wel spannend, zo van dichtbij de ‘making of ‘van een boek meemaken. En dat boek is intussen gepubliceerd. En ik heb het natuurlijk gelezen. In één ruk uitgelezen zelfs.
Het is een aanrader, echt waar. Het leest vlot, er staan mooie quotes en voorbeelden in en bovenal: het gidst je, met eenvoudige, heldere en toch verdiepende oefeningen, doorheen een gans proces. En in dat proces wordt aandacht gegeven aan hart, lichaam, ziel en geest. We zijn immers meer dan een hoofd dat kan denken, niet?
Heb je dus eerder een loopbaancoaching gedaan (bij www.myfutureworks.be of elders) en wil je regelmatig de vinger aan de pols houden, dan kan dit ‘zelfhulpboek je daar zeker bij helpen. Alle aangereikte tools zijn trouwens gratis te raadplegen op een speciale website. Of ben je nog niet klaar om de stap naar loopbaancoaching te zetten maar wil je toch al aan de slag met je vragen, dan kan dit boek je een zetje in de juiste richting zetten. En misschien voel je daarna wel de behoefte om daar met iemand over van gedachten te wisselen? Dan ben je uiteraard welkom bij mij.
Ook dit jaar genoten we weer met een bende vrienden van een zalige skivakantie in het Oostenrijkse gebergte tijdens de afgelopen paasvakantie. U moet weten, beste lezer van deze nieuwsbrief/blog, dat mijn beroepsbezigheden op sommige van onze vrienden een inspirerend effect hebben… het spreekwoordelijke koekje van eigen deeg is daarbij nooit ver weg. U moet tevens weten dat ik op skilatten niet echt van heel veel durf blijk geef. In coachingtermen: ik blijf liefst in mijn comfort zone.
Dit was het mooie kader voor volgende gebeurtenis : ‘Els, deze zwarte piste is echt niet moeilijk, het is maar een heel klein stukje zwart en daarna is het heel gemakkelijk.’ Voorzichtig gluurde ik over de rand van de piste. Het stukje dat ik zag, leek redelijk stijl maar niet onoverkomelijk. Ik zou het erop wagen, de woorden van mijn vrienden indachtig. ‘Ik blijf bij u,’ opperde één van mijn vriendinnen nog. En weg waren we. Althans, weg waren ZIJ. Ook de vriendin die bij me zou blijven : bedoelde ze dat ze in Oostenrijk bij me zou blijven ? In ieder geval niet daar aan mijn zij op de piste. Ik vertrok dan ook maar , of toch het eerste stukje. Nadien volgde een bocht en eens daar aangekomen openbaarde de piste zich pas echt in haar volle glorie.
De moed zonk me in de schoenen. Als bevroren stond ik daar, een uitweg was er niet, tenzij recht naar beneden, de diepte in. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minstens 5’ daar heb gestaan, met knikkende knieën en steeds bozer wordend. Boos op wie ? In eerste instantie op wie me in die penibele situatie had gebracht. Toen beseffend dat ik op elk moment zelf de keuze had gehad, de rode kant naar beneden of de zwarte. Boos op mezelf dus.
Welke keuzes had ik ?
Daar blijven staan : geen optie, bevriezen leek niet aanlokkelijk en de kosten van een helikopter om me te ontzetten ook niet
Terug naar boven stappen : ook niet echt een optie, dat stuk omhoog zag ik toch niet echt zitten
Naar beneden glijden in schüss : een werk van lange adem, en nefast voor mijn imago…
Naar beneden skiën.
U raadt het al : ik ben toch maar naar beneden geskied/gesukkeld (schrappen wat niet past) en dat ging gaandeweg steeds beter.
Bij de vriendengroep aangekomen (die daar dus al ettelijke minuten (geduldig) stond te wachten, barstte ik uit : ‘dat doe ik nooit meer !’
‘Els, het is uit je comfortzone dat je iets bijleert.’En ook : ‘t zit allemaal tussen uw twee oren hè Els.’ Lap, een koekje van eigen deeg. Ik hoor het mezelf zo zeggen tegen mijn coachees. Want het is waar !
Evolueren, iets bijleren, groeien : dat alles kan niet wanneer je niet tot een heel klein risico bereid bent. En als mens heb je dus echt wel altijd een keuze om dat al dan niet te doen. En het feit dat je een keuze hebt (ook al denk je misschien van niet) maakt dat je je sterker kan voelen, grip hebt op een situatie waarvan je je misschien anders het slachtoffer zou voelen.
Eerlijk gezegd, toen ik daar zo stond op dat tussenstuk na die bocht voelde ik me heel even slachtoffer : zij hadden me hierin meegesleept, arme ik ! Wie wou ik in deze situatie zijn ? Ik koos ervoor om NIET slachtoffer te zijn, maar dapper. En daardoor gaf ik mezelf de kans iets te leren : ik kon echt mezelf beïnvloeden door mijn manier van denken te sturen.
Elk klein stapje voorwaarts, hoe klein het misschien ook lijkt, is een overwinning. Want het getuigt van moed om uit je comfort zone te komen. En het is zeker niet altijd gemakkelijkste weg. Iedereen heeft wel altijd een keuze. Daar geloof ik in. Dus ook ik had een keuze.
Wie wil jij dus zijn ? En welke kansen zitten daarin voor jou verborgen ?
Bedankt, lieve vrienden voor dit koekje van eigen deeg 🙂 Ik kijk al uit naar de coachingsles die ik volgend jaar op de pistes mag krijgen. Wordt vervolgd… Ongetwijfeld.
Eigenlijk was HET THEMA van onze vrijdag dus ‘verbinden’. En dat kan op verschillende manieren. Over twee weken gaan we een feestje bouwen. Ook fijn 🙂
