Verbinding

Vrijdagnamiddag, ’t Groen Kwartier in Antwerpen

Weersomstandigheden: uiterst gunstig 🙂

‘Waar willen we het samen over hebben?’ maw: wat is de agenda van onze meeting?
Zo rap het onderwerp op de (lunch)tafel kwam, zo rap was het er ook alweer af. Want belangrijker dan de formele agenda van onze bijeenkomst, was de voornaamste reden ervan: foto’s nemen. Of liever, laten nemen. Door een prachtfotografe nog wel, eentje uit Nederland, eentje met vele talenten. Maar dat wist ik toen nog niet.

Die namiddag zouden we een stap zetten in de richting van onze ‘outing’ met vier (Notice The Difference!)En hoe kunnen vier madammen dat beter doen dan door alvast foto’s te laten nemen, samen en individueel? We kennen elkaar al een tijdje, niet iedereen even goed, maar toch. Het was niet de eerste keer dat we samenzaten. En tegelijk heeft samen foto’s maken toch iets intiems. Je moet je toch wat durven laten gaan, durven tonen wie je bent. Wie wil ik eigenlijk zijn? Wat wil ik dat die foto ‘zegt’? En toen kwam Annemiek binnen. Annemiek was de fotografe.

Haar doel: ons vatten in onze essentie. Onze ogen laten zeggen waarvoor we staan.

Haar methode: verbinden met elkaar, op een diep niveau.

Hoe? Door ons te begeleiden in een meditatie. Nu heb ik de laatste maanden wel wat ervaring opgedaan met meditatie- en waarnemingsoefeningen door de opleidingen die ik volgde, maar zoals Annemiek het aanpakte, werd ik er helemaal in meegetrokken.

Nadien zorgde dit unieke moment ervoor dat we ongedwongen met elkaar op de foto konden en dat ik bij het individuele portret snel in de flow van de meditatie geraakte (‘Roep eens terug op waarvoor je dit doet,’ vroeg Annemiek). De kracht van verbinding…

Waarom wil ik deze verbinding met Nadja, Katrien en Elke graag aangaan? En hoe komt het dit nu wel werkt en het bij eerdere pogingen met andere mensen niet goed aanvoelde? Ik heb me de vraag al vaker gesteld en het antwoord is meervoudig. Het vervult mijn behoefte aan verbondenheid zonder dat het verstikkend werkt. Het houdt het evenwicht tussen verbondenheid en onafhankelijkheid mooi in stand. Er is een connectie van mens tot mens, voorbij het economische belang dat we ook samen delen. Er is een grote bereidheid tot écht delen, van ervaringen, emoties, successen, moeilijkheden, kennis, …. En er is mijn sterke overtuiging dan netwerkorganisaties de toekomst uitmaken: ieder draagt bij vanuit zijn sterktes en talenten, concurrentie bestaat niet en samen kunnen we meer dan ieder alleen. En dat hoeft niet eens in vuistdikke contracten met 1000 clausules te worden vastgelegd. We kunnen ook rap schakelen. Welke ook de vraag van de klant: er is altijd wel iemand van ons 4 die er expertise in heeft en de goesting om er iets mee te doen. (diezelfde verbinding heb ik trouwens ook met My Future Works, en beide kunnen perfect naast elkaar bestaan.)

Eigenlijk was HET THEMA van onze vrijdag dus ‘verbinden’. En dat kan op verschillende manieren. Over twee weken gaan we een feestje bouwen. Ook fijn 🙂

Op de toekomst! Die hebben we alvast ingeluid met een glaasje bubbels, daar in ’t Groen Kwartier.

Het resultaat van onze shoot is nog even geheim. Achter de schermen wordt hard gewerkt aan een nieuwe website waar we met ons vieren trots op zullen pronken.

Leidinggeven is een vak

Er was eens een gemotiveerde medewerker met ambitie. Dat trof! Want het bedrijf waar ze werkte, groeide en bood aan geëngageerde medewerkers kansen te over. Onze medewerker, die het prima kon vinden met de collega’s op kantoor, werd zo al snel hun verantwoordelijke… Goede wil te veel, opportuniteiten te over op de markt, en toch gaf deze nieuwe functie onze nieuwbakken manager vooral veel stress… Het aansturen van medewerkers, die gisteren nog collega’s waren, viel niet altijd mee. Het combineren van alle verantwoordelijkheden was niet evident. Medewerkers durfden al eens te morren. En het leek wel of haar goede bedoelingen steeds verkeerd werden geïnterpreteerd.

Het verhaal van deze junior manager is ook mijn verhaal. Van vele jaren geleden, toen ik als jonge uitzendconsulente de verantwoordelijkheid kreeg van een groot kantoor in Brussel. Ik heb gezwoegd, gezweet, gevloekt. En alle beginnersfouten gemaakt.

Te beginnen met het zelf blijven uitvoeren van taken die eigenlijk mijn taken niet meer waren. Zo was ik tenminste zeker dat het gedaan werd zoals ik het wilde. Mijn nieuwe verantwoordelijkheden deed ik tussen de soep en de patatten. Of ’s avonds, na de patatten, want het was de periode dat iedereen (oh wonderen der techniek! Jawel, beste lezer, van die generatie ben ik…) een laptop kreeg. En dus stond er geen rem meer op de werkuren…

Medewerkers vergelijken met mezelf: ook aan die fout heb ik me bezondigd, niet gehinderd door veel bescheidenheid. Ook dat zorgde niet bepaald voor een ontspannen sfeer op kantoor.

En mezelf beklagen natuurlijk. Waar had ik het aan verdiend om zo’n personeel te hebben? Deed ik niet al wat ik kon om het allemaal goed te laten draaien? Kon niet iedereen gewoon zijn of haar werk doen? Daar werd je tenslotte toch voor betaald?

Mijn bedoelingen waren goed. De manier om ze te uiten, namelijk door het gedrag dat ik stelde, waren op zijn minst ongelukkig gekozen. Dat denk ik nu. Toen nog niet. In de fase van de onbewuste onkunde was ik. Om snel in de fase van de bewuste onkunde te komen: die botsing deed geen deugd. Gaandeweg echter, via opleiding, ervaren collega’s en een sterke mentor (coaching moest toen nog uitgevonden worden) kreeg ik de kneepjes van het vak onder de knie. De basics althans want leidinggeven is een eeuwig leerproces: geen twee mensen zijn hetzelfde en ook ikzelf ben ik de loop der jaren best wel veranderd. het vak van ‘omgaan met mensen en leiding geven’ is dus een eeuwige uitdaging. Ik ondervond dat de coachende benadering de duurzaamste is. En dat alles begint bij zelfkennis. Want hoe kan je de ander tegemoet komen als je niet weet waar je zelf staat, wie je zelf bent?

Bla bla? Toch niet. Dat leidinggeven echt een vak is, daar ben ik intussen wel van overtuigd. Dat je je authentieke zelf moet kunnen zijn en dat dit het zich aanpassen aan de ander niet in de weg staat, ook daarvan ben ik overtuigd.

Heel veel bedrijven nog niet, helaas. Kijk maar naar de wijze waaro nieuwe managers vaak worden aangeduid: de ‘best in class’ haalt het vaak op zijn meer waarde- en mensgedreven collega. En wanneer het helemaal fout dreigt te lopen nadien, sturen ze hem naar een opleiding ‘people management’ of ‘communicatievaardigheden’ godbetert. Daar voelt onze expert zich vaak als een vis op het droge. Het lijkt wel een strafkamp.

Neen, dan de bedrijven die doorhebben dat de tijd van de autoritaire, alles-best-wetende manager die als een strenge huisvader instructies geeft, voorbij is! Zij passen zich aan aan de nieuwe realiteit, één waarin medewerkers zoeken naar de zin van hun werk, willen kunnen geloven in wat ze doen en geïnspireerd willen worden door hun verantwoordelijke in plaats van gecommandeerd. Overtuigd willen ze worden, dat hun keuze voor bedrijf x en functie y wel de juiste was! Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat de commandostijl volledig moet worden gebannen… het is zaaks hem dan op te diepen wanneer hij echt noodzakelijk is. Als het kot in brand staat, richt je ook geen cursus brandblussen in.

Leidinggeven anno 2014 is een vak apart. De uitdagingen van leidinggevenden zijn de uitdagingen van het bedrijf.

Meer weten? contacteer me.