over talent en hoe dat te ontvouwen

Laatst had de tweede tweedaagse plaats van de vakopleiding tot organisatiecoach die ik volg. Het ging over het vrijmaken van vermogens om een duurzame verandering tot stand te brengen, in een organisatie, bij een team en bij de mensen in dat team. En hoe je dat doet. Als coach doe je dat door het spotten van potentieel en talent, om daar vervolgens op verder te bouwen.

Tijdens de opleiding werd ons gevraagd dit bij elkaar te doen, om te oefenen. En vooral om te ervaren hoe energiegevend het is om naar het talent van mensen te kijken en dan van daaruit een context te creëren waarbinnen meer mogelijk is. Het spotten van sterktes (of vermogens, of talenten, of hoe je het ook wil noemen) is heel sterk om systemen (van een individu, een team, een bedrijf) in beweging te zetten.

Als kers op de taart mochten we nadien elkaars talent benoemen in groep. Was me dat een mooi moment… ik ging nochtans lichtjes in een crashstate bij het aanhoren van dit verzoek: ging ik het wel gespot hebben bij mijn gesprekspartner? Ging ik wel diep genoeg geluisterd, geregistreerd, gevoeld hebben wat hij me wilde zeggen?  ‘Ademen, Els’, sprak ik mezelf toe en ik kwam terug in mijn coachstate (zie blog van 3 maart). Wat me persoonlijk raakte was de eenvoud van het compliment dat ik kreeg: ‘je was helemaal aanwezig in het gesprek en luisterde echt’. Klinkt banaal misschien maar dat is het allerminst, toch voor mij. Dit aanwezig kunnen zijn was immers mijn zwart beest in het verleden. Dat dit nu wordt opgemerkt als een vermogen is een zeer waardevol cadeau. En daarmee is ineens het bewijs geleverd dat ontwikkeling echt mogelijk is, voor wie daar nog mocht aan twijfelen.

Denk nu niet dat het daar een fluffy bijeenkomst was. Everything but… je potentieel ontvouwen, of dat van je team of organisatie gaat immers niet door alleen te focussen op de sterktes. Ook de dingen waar je het moeilijk mee hebt en waar je het liefst van wegloopt of die je liever onder de map zou vegen, moet je onder ogen zien. Meer zelfs: je moet er iets mee doen. Die delen van jezelf integreren in het geheel van wie je bent en steeds meer wordt,  zijn even noodzakelijk voor de duurzame stap verder.

Je talent ontvouwt zich immers niet alleen als een voortdurende bron van plezier: het is ook hard werken om het ten volle te ontwikkelen, de confrontatie aan te gaan met schaduwkanten en valkuilen.

Daar gaat het in loopbaancoaching ook om: het is niet alleen een verhaal van talent en ongelimiteerde dromen en verlangens. Die zijn er ook, om vervolgens ook te landen en de valkuilen van je talent en levensmissie te leren zien, daar even goed mee te leren omgaan en de weg uit te stippelen die je steeds dichter bij je doel brengt, met respect voor jezelf en je eigen grenzen.

Of het nu gaat om loopbaan-, burn-out-, team- of organisatiecoaching: het is telkens een boeiende uitdaging om mensen dichter bij hun ‘echte’ doel in het leven te brengen. Als  coach beschouw ik het als een voorrecht om daar een stukje te mogen toe bijdragen. En het geleerd hebben om volledig aanwezig kunnen zijn in dat gesprek of die interventie maken het voor mij mogelijk om dichter bij mijn missie te komen: mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling.

Amen 🙂

PS: ik ben, na een aantal weken alleen maar non-fictie lezen terug mijn fictieboekenkast ingedoken en heb er ‘De Zahir’ van Paulo Coelho uit opgevist. Ik herinnerde me dat ik het wel een mooi boek vond, zonder meer. Nu ik het herlees, besef ik dat niks toeval is: het is geen toeval dat dit boek nu terug in mijn handen valt, het valt me in de schoot op het juiste moment. Over  mogelijkheden om te groeien zegt het hoofdpersonage: ‘Je hoeft er alleen maar op te letten; de lessen komen niet eerder dan wanneer je er klaar voor bent, en als je op de tekenen let, zul je zonder meer alles leren wat  nodig is voor de volgende stap.’ Ik lees het boek nu met andere ogen. Want gaat over een mens en zijn queeste, een zoektocht naar zijn geliefde en tegelijk een zoektocht naar zichzelf. En ondernemen we die zoektocht naar onszelf niet allemaal, in deze wereld vol overweldigende mogelijkheden?