je kracht zit in jezelf…

Het was een druilerige herfstdag toen Sofie voor het eerst bij me langskwam in mijn coachingruimte. Ze vulde de ruimte met haar brede lach al zou ik er snel achterkomen dat die lach ook wel wat verdriet verhulde. Dat ze compleet ongelukkig was in haar job, dat ik haar moest helpen om er zo vlug mogelijk weg te geraken, dat ik zeker niet moest afkomen met opnieuw naar school gaan. Het rolde er allemaal die eerste keer uit.

En toen gingen we samen aan het werk. Al snel bleek wat een prachtige jonge vrouw ze was, hoe sterk en moedig ze was omgegaan met de slagen die het leven haar al had toegebracht en wat een geweldige mama ze was voor haar 7-jarige zoon, al twijfelde ze heel sterk of ze het allemaal wel goed aanpakte. Zo’n type dat altijd voor iedereen klaar staat, steeds bereid om te luisteren en met een sterke drive om de eigen bonen te doppen.

We doken in talenten en drijfveren en kwamen, tot haar grote verrassing (en tegelijk ook weer niet) uit bij haar persoonlijke missie: een groot verlangen was aanwezig om iets te betekenen voor kinderen en gezinnen die het moeilijk hebben. Zelf had ze veel bewondering en respect gekregen voor medewerkers van Slachtofferhulp waar ze op een bepaald moment in haar eigen leven helaas mee in aanraking was gekomen. Het was een dieptepunt geweest, maar wel één dat haar belangrijke lessen had geleerd: ‘ja, ik kan zo’n trauma te boven komen’ en ‘ja, ik kan daar zelfs sterker uitkomen’. In het jargon van psychologen heet dat posttraumatische groei… Hoe dan ook: die dramatische gebeurtenis bleek op meer dan één vlak een life changing experience te zijn geweest en had een diep verlangen wakker gemaakt. En de loopbaancoaching was de laatste schakel in dat proces: toen vielen puzzelstukjes op hun plaats. En wat éénmaal duidelijk wordt, valt vervolgens niet meer te ontkennen.

Uiteindelijk is Sofie nog steeds bij haar huidige werkgever: een aantal issues rond samenwerken werden bespreekbaar gemaakt, ze besliste om minder te gaan werken en de komende jaren te bouwen aan haar droom. Die is immers helder geworden en dat heeft veel energie gemobiliseerd: zo is Sofie in september aan een masteropleiding begonnen (jawel, dezelfde Sofie die mordicus poneerde dat ze zeker niet terug naar school ging, dat had ze immers nooit graag gedaan:)).

En de opleidingscheque helpt een handje: immers, wanneer je als hoger opgeleide een opleiding wenst te volgen en die kadert in je actieplan als loopbaancoachee, dan levert je loopbaancoach je een attest af waarmee je je studie een stukje kan financieren. 250 euro per schooljaar is toch niet niks.

Ik hoop Sofie binnenkort terug te ontmoeten voor een opvolggesprekje. En de shining eyes terug te zien.

Herken je een aantal belemmeringen uit het verhaal van Sofie bij jezelf? Wil je ook ontdekken welke prachtige talenten wachten om ontdekt te worden? Wacht dan niet langer en doe jezelf een cadeau: kies ook voor loopbaancoaching. Als loopbaancoach ben ik trots deel uit te maken van het netwerk van My Future Works. 

Train je talentspier

train je talentspier!

In de Metro-editie van 2 mei (ja, lang geleden maar daarom niet minder actueel) werd uitvoerig ingegaan op het begrip en vooral het belang van loopbaancoaching. Een verzameling van interessante kennis en getuigenissen van zowel burgers en loopbaancentra. Ik vat het graag voor je samen, mocht je het gemist hebben.

Rechtdoor of toch maar die afslag?
Loopbaanbegeleiding houdt in dat een ervaren coach je ondersteunt in het carrièrepad dat je bewandelt. Blijf je hetzelfde pad bewandelen? Neem je beter een afslag? Wil je de andere richting uit? Of ga je volledig off-road? Als loopbaancoach heb ik me met veel plezier verbonden aan My Future Works. We geloven sterk in de inside-out aanpak: hoe kunnen we de coachee helpen om zijn job zo te boetseren dat deze maximaal aansluit bij zijn talentportfolio? Samen met de coachee gaan we op zoek naar zijn/haar ikigai.

Drempel verlaagt
Loopbaanbegeleiding kent de laatste jaren een echte opmars. Dit is vooral te wijten aan de intrede van de gesubsidieerde loopbaancheque sedert 2013. Ben je inwonend in Vlaanderen of Brussel en werk je als zelfstandige of in dienstverband, dan heb je recht op zo’n cheque. Het financiële aspect is dus geen drempel meer. Ook openen steeds meer gemandateerde loopbaancentra hun deuren, net als My Future Works. Hier speelt VDAB een grote rol. De coaching wordt in alle opzichten meer toegankelijk voor het grote publiek. In 2015 zetten ruim 30% meer personen dan in 2014 de stap naar een loopbaancoach om samen een oplossing te zoeken op onbeantwoorde carrièrevragen. En de eerste indicaties voor 2016 duiden op een verdere toename van het succes.

Weg met taboes: train je talentspier

Loopbaancoaching was vroeger voor velen een taboe, vandaag wordt het al vaker omschreven en ervaren als persoonlijke ontwikkeling. Een heuse stap in de goeie richting, vinden wij bij My Future Works. Toch willen we mensen nog meer aansporen om een loopbaancoach onder de arm te nemen bij werkgerelateerde hindernissen. Om de taboe volledig uit de wereld te helpen werken wij vaak samen met huisartsen. Als contactpersoon en klankbord voelen zij aan wanneer doorverwijzing naar een jobcoach nuttig is.

Iedereen weet wat rugspieren, armspieren of dijspieren zijn, maar hoorde je al ooit van talentspieren? Wanneer de spieren versterkt moeten worden is het vanzelfsprekend dat je doorverwezen wordt naar een kinesist. Dergelijke ervaringen worden zonder veel moeite gedeeld. Echter, wanneer het om psychologische of gevoelszaken gaat is het al heel wat stiller. Daarom refereren we graag aan een talentspier: het is een probleem als een ander, waar samen met de daartoe bevoegde persoon of organisatie een oplossing voor gevonden wordt. Niets om je over te schamen!

Gun jezelf dus ook een loopbaancadeau. Het najaar is een mooie periode om even stil te staan, net zoals de natuur ook stilvalt en zichzelf recycleert. Zet vervolgens je goede voornemens om in actie en kom met ons praten. Zowel ikzelf als mijn collega’s ontvangen je met open armen en een warm hart.

Het talent van de toekomst…

Droom je toekomst

In een eerder bericht kon je al lezen dat ik heel enthousiast werd van een warme brainstorming (letterlijk en figuurlijk) die we met een aantal mensen bij het begin van de zomer deden onder een oude boom in Adegem..het ging over hoe we onze talentbenadering bij loopbaancoaching ook zouden kunnen aanbieden, in aangepast formaat, aan wie nog niet aan het werk is, aan dat talent van de toekomst dus! Want hoeveel jonge mensen lopen er niet rond die maar wat graag wat begeleiding zouden krijgen bij hun studiekeuze, eerst, en hun prille loopbaankeuze, achteraf? En we kennen allemaal wel een leerkracht die dat talent ziet, probeert te vergroten en te laten schitteren. En we kennen ook allemaal een leerkracht of schooldirectie die met al dat talendenken wel aan de slag wil, maar de tools ontbeert. Ouders blijven vaak in de kou staan of worden meewarig bekeken wanneer ze resoluut meer willen kiezen voor focus op talenten en sterktes van hun kind.

Als wij spreken met bedrijfsleiders over coaching vanuit onze talent exploratie benadering (Appreciative Inquiry voor de insiders) dan horen we ook daar vaak de verzuchting: “bestond dit voor onze kinderen ook maar!”. Het bestaat nu.

Recent zag The Future Generation (www.thefuturegeneration.nu)het licht.

The Future Generation richt zich tot 16-23 jarigen, ouders en onderwijs om hen te helpen keuzes te maken op basis van hun talent en hun goesting, iets waar ze het (net als werkenden) nogal eens lastig mee hebben. Wat is mijn talent nu en waarom moet ik daarop focussen, hoe ga ik dat inzetten? Wat betekent dat naar (studie) keuzes toe?

The Future Generation is bewust een Coöperatieve Vennootschap omdat we weten dat professionele coaching voor vele ouders té duur is; we beschikken over meerdere coaches, verspreid over Vlaanderen, die bereid zijn hun ervaring en inzet ter beschikking te stellen volgens de financiële mogelijkheden van de ouders. Ook andere initiatieven staan op til. Blijf het zeker volgen, het worden boeiende tijden.

Dat is ons nieuwjaarscadeau aan de mensen: professionele coaching voor jongeren zodat zij keuzes maken die aansluiten bij wat hun drijft! Neem gerust een kijkje op de website: www.thefuturegeneration.nu.

Word jij ook coöperant? Of zoek je nog een fijn cadeauidee met maatschappelijke meerwaarde ?
Om ons maatschappelijk draagvlak zo groot mogelijk te maken, kozen wij ervoor een coöperatie op te richten. Doordat je onze dienstverlening ook met talenten kunt betalen, worden onze talentcoachings voor iedereen toegankelijk, onafhankelijk van ieders financiële draagkracht.

Wil je ons project ondersteunen ? Koop een aandeel of schenk er een aan wie je lief is. Een geschenk met een verhaal ! Op de website kan je lezen hoe je zelf coöperant kan worden. Ik doe zelf ook mee, niet als actief coach maar wel als supporter en coöperant. Want ik geloof keihard in dit unieke project.

Over talent, ontwikkelpunten en skiliften

talent op de skipiste

‘Je talenten zijn tegelijk ook je ontwikkelpunten.’

Dit statement werd gemaakt midden op een skipiste in de Oostenrijkse bergen, intussen enkele weken geleden. Helaas… maar daarover gaat dit artikel niet.

Als lezer van deze blog vraagt u zich hoogstwaarschijnlijk af of wij geen ludiekere onderwerpen konden bedenken, zo hoog in de bergen. Een sterk verhaal over razendsnelle afdalingen, stuntelige wedervarens op de zetellift, zelfs een onwaarschijnlijke vertelling over mierikswortelsaus die verkeerdelijk voor mayonaise werd aanzien, … jawel: die waren er ook. Maar dus ook langs de neus weg de vraag: ‘wat denkt gij daarvan, Els, kunnen uw talenten tegelijk ontwikkelpunten zijn?’

Ik denk het dus wel.

W., succesvol manager bij een goed presterende nichebank (J), kreeg het van zijn baas te horen: je enthousiasme is een heel sterk punt (in talententaal zou dat de ‘meetrekker’ kunnen zijn) en tegelijk moet je soms wat meer leren doseren. Nagel op de kop, niet specifiek omdat het om W. gaat (alhoewel  ik denk dat die baas hem redelijk goed kent), maar omdat je je talenten ook kan overdrijven. En dan worden ze valkuilen, kunnen ze anderen gaan ergeren en worden ze niet meer alleen als talent gezien. In momenten van stress of wanneer je onder druk staat kan je zo wel eens je talent gaan overdrijven. Het talent in actie is op dat moment niet productief meer. Alleen ben je je daar niet altijd van bewust op dat moment. En toch kan je wel leren om te doseren, waardoor je talent alleen maar waardevoller en efficiënter wordt voor jou en de anderen. Luk Dewulf noemt dat hefboomvaardigheden: je kan ze jezelf aanleren of je kan andere mensen in je omgeving inschakelen als hulpbron om je op dergelijke momenten even terug bij de les te brengen. Het gaat er niet om je talent in actie te verminderen of uit te zetten, maar wel vaardigheden (trucjes) te ontwikkelen die ervoor gaan zorgen dat je in die specifieke situaties beter omgaat met je talent.

Een voorbeeldje?

Stel: je hebt het talent ‘meetrekker’. Dit betekent dat je gemakkelijk impact hebt op anderen, spontaan de leiding neemt en anderen gemakkelijk kan overtuigen om mee te stappen in jouw visie of verhaal. Als je dit overdrijft word je misschien gezien als iemand die niet goed kan luisteren en steeds zijn willetje wil doordrijven. Een hefboomvaardigheid zou dan kunnen zijn om bewuster tijd te maken om te bevragen wat de ander wil of denkt zodat je ‘stormramgehalte’ afneemt. Of je kan met een persoon die je vertrouwt afspreken dat hij je een op voorhand afgesproken seintje geeft op die momenten dat jij volledig en te zeer opgaat in je meetrekker-zijn.

Zo’n talent in overdrive kan niet alleen je omgeving ergeren, je kan er ook zelf best veel last van hebben. En dan zie je dat talent zelfs niet meer als een talent.

Een coachee van me verwoordde het zo: ‘Dus jij noemt dat een talent, dat groot verantwoordelijkheidsbesef van mij (de ‘ja-knikker’ in talententaal)? Ik vind dat absoluut niet. Ik wou dat ik er wat minder van had.’ De coachee in kwestie had gelijk: ze overdreef haar talent systematisch waardoor ze op de rand van een burn-out stond en zich ALTIJD schuldig voelde wanneer ze eens een keertje voorzichtig ‘neen’ durfde te zeggen of iets voor zichzelf deed. De combinatie met een aantal andere talenten zoals de bezige bij versterkten dit nog. Het onder ogen durven zien van de overtuigingen die dit gedrag sturen en die durven uitdagen zal de eerste stap zijn naar het aanleren van nieuwe vaardigheden die leren om met de excessen van talent in actie om te gaan.

Je talenten kunnen dus wel degelijk je ontwikkelingspunten zijn. Mooi inzicht toch, zo boven op een berg vol sneeuw?

Wil je leren

• Welke je talenten zijn
• Hoe ze samenwerken
• Hoe ze soms tegenwerken
• Welke hefboomvaardigheden bij jou passen

Misschien is loopbaanbegeleiding dan wel iets voor jou?  Voor meer info: www.consultea.be/aanbod voor professionals

over talent en hoe dat te ontvouwen

Laatst had de tweede tweedaagse plaats van de vakopleiding tot organisatiecoach die ik volg. Het ging over het vrijmaken van vermogens om een duurzame verandering tot stand te brengen, in een organisatie, bij een team en bij de mensen in dat team. En hoe je dat doet. Als coach doe je dat door het spotten van potentieel en talent, om daar vervolgens op verder te bouwen.

Tijdens de opleiding werd ons gevraagd dit bij elkaar te doen, om te oefenen. En vooral om te ervaren hoe energiegevend het is om naar het talent van mensen te kijken en dan van daaruit een context te creëren waarbinnen meer mogelijk is. Het spotten van sterktes (of vermogens, of talenten, of hoe je het ook wil noemen) is heel sterk om systemen (van een individu, een team, een bedrijf) in beweging te zetten.

Als kers op de taart mochten we nadien elkaars talent benoemen in groep. Was me dat een mooi moment… ik ging nochtans lichtjes in een crashstate bij het aanhoren van dit verzoek: ging ik het wel gespot hebben bij mijn gesprekspartner? Ging ik wel diep genoeg geluisterd, geregistreerd, gevoeld hebben wat hij me wilde zeggen?  ‘Ademen, Els’, sprak ik mezelf toe en ik kwam terug in mijn coachstate (zie blog van 3 maart). Wat me persoonlijk raakte was de eenvoud van het compliment dat ik kreeg: ‘je was helemaal aanwezig in het gesprek en luisterde echt’. Klinkt banaal misschien maar dat is het allerminst, toch voor mij. Dit aanwezig kunnen zijn was immers mijn zwart beest in het verleden. Dat dit nu wordt opgemerkt als een vermogen is een zeer waardevol cadeau. En daarmee is ineens het bewijs geleverd dat ontwikkeling echt mogelijk is, voor wie daar nog mocht aan twijfelen.

Denk nu niet dat het daar een fluffy bijeenkomst was. Everything but… je potentieel ontvouwen, of dat van je team of organisatie gaat immers niet door alleen te focussen op de sterktes. Ook de dingen waar je het moeilijk mee hebt en waar je het liefst van wegloopt of die je liever onder de map zou vegen, moet je onder ogen zien. Meer zelfs: je moet er iets mee doen. Die delen van jezelf integreren in het geheel van wie je bent en steeds meer wordt,  zijn even noodzakelijk voor de duurzame stap verder.

Je talent ontvouwt zich immers niet alleen als een voortdurende bron van plezier: het is ook hard werken om het ten volle te ontwikkelen, de confrontatie aan te gaan met schaduwkanten en valkuilen.

Daar gaat het in loopbaancoaching ook om: het is niet alleen een verhaal van talent en ongelimiteerde dromen en verlangens. Die zijn er ook, om vervolgens ook te landen en de valkuilen van je talent en levensmissie te leren zien, daar even goed mee te leren omgaan en de weg uit te stippelen die je steeds dichter bij je doel brengt, met respect voor jezelf en je eigen grenzen.

Of het nu gaat om loopbaan-, burn-out-, team- of organisatiecoaching: het is telkens een boeiende uitdaging om mensen dichter bij hun ‘echte’ doel in het leven te brengen. Als  coach beschouw ik het als een voorrecht om daar een stukje te mogen toe bijdragen. En het geleerd hebben om volledig aanwezig kunnen zijn in dat gesprek of die interventie maken het voor mij mogelijk om dichter bij mijn missie te komen: mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling.

Amen 🙂

PS: ik ben, na een aantal weken alleen maar non-fictie lezen terug mijn fictieboekenkast ingedoken en heb er ‘De Zahir’ van Paulo Coelho uit opgevist. Ik herinnerde me dat ik het wel een mooi boek vond, zonder meer. Nu ik het herlees, besef ik dat niks toeval is: het is geen toeval dat dit boek nu terug in mijn handen valt, het valt me in de schoot op het juiste moment. Over  mogelijkheden om te groeien zegt het hoofdpersonage: ‘Je hoeft er alleen maar op te letten; de lessen komen niet eerder dan wanneer je er klaar voor bent, en als je op de tekenen let, zul je zonder meer alles leren wat  nodig is voor de volgende stap.’ Ik lees het boek nu met andere ogen. Want gaat over een mens en zijn queeste, een zoektocht naar zijn geliefde en tegelijk een zoektocht naar zichzelf. En ondernemen we die zoektocht naar onszelf niet allemaal, in deze wereld vol overweldigende mogelijkheden?

De tuinaanlegger en de ingenieur

Het was op een dinsdagavond, vele maanden geleden. Lezing van Luk Dewulf over talent, met grote T. Fijne meneer trouwens ook, en een inspiratiebron voor mij. Was de tweede maal dat ik hem aan het werk hoorde en zag: eerst al een keer bij VOKA, nu bij CM. Zelfde boodschap, andere doelgroep.

Maar daarover wilde ik het niet met u hebben.

Logisch dat er veel ouders in de zaal zaten bij CM, het ging immers over het geluk van hun kinderen en wie kan daar nu tegen zijn? Het viel me wel op dat ‘ouders’ in dit geval vooral ‘mama’ betekende. Naar papa’s was het speuren geblazen in de zaal, die toch aardig was volgelopen.

Hoe dat komt? ik zou het u niet kunnen zeggen, of toch niet met stellige zekerheid. Ik heb het die mannen immers niet kunnen vragen, ze waren er niet.

Ik kan wel zelf een aantal redenen bedenken:

1. het was hun wekelijkse sportavond en die gaat voor

2. het was kiezen tussen de lezing en een netwerkevenement bij één van de talrijke professionele verenigingen die ons land rijk is. Lees verder: 5.

3. Ze hebben hier al uitgebreid over gelezen en de lezing zou dus ongetwijfeld nog maar weinig verrassingen voor hen in petto hebben

4. Ze hebben er grootmoedig mee ingestemd dat vrouwlief er heen zou gaan, zo komt ze ook nog eens buiten en kan ze nog eens vriendinnen afspreken. ‘Ik pas wel op de kinderen’, dat idee, weet u wel

5. Het traditionele rollenpatroon steekt stokken in de wielen: mama zorgt voor welzijn, papa voor welvaart

6. Papa’s hebben van zichzelf een minder hoog ‘moeder-kloek’ gehalte en durven dus beter loslaten (lees: laten hun kroost studeren wat ze graag doen)

Hoe dan ook, de trend is hopelijk onomkeerbaar ingezet. Naast prestatiedruk en werken aan je tekorten (en de baas, leerkracht, ouder, begeleider zal wel bepalen welke dat zijn) komt er meer en meer ruimte voor het positieve verhaal. Het verhaal van talent, dat elk van ons, en dus ook elk van onze kinderen heeft. Maar nog niet altijd ontdekt heeft.

Omdat het ondergesneeuwd is door de vele, vaak goedbedoelde, maar in wezen negatieve boodschappen die we krijgen EN geven: je kan beter (dan die 8/10), je moet harder werken (om er te geraken in het leven), je moet je plooien naar het systeem (want dat hardt je voor het professionele leven dat volgt op die schoolloopbaan), …

Omdat iedere ouder het allerbeste wenst voor en verwacht van zijn kind en daarom pusht voor het hoogste goed: een zo hoog mogelijk diploma. Begin groot, “ge kunt nog altijd zakken als het niet gaat.”

Een ingenieur kan later tuinaanlegger worden, omgekeerd is onmogelijk.

Is dit dan het enige wenselijke? Wat als die tuinaanlegger ongelooflijk gepassioneerd bezig is met zijn planten en bomen en dit ook zo uitstraalt naar zijn klanten?

Is dat trouwens wel zo, dat het maar in één richting werkt? Is het één beter dan het ander? Om het roer radicaal om te gooien is het nooit te laat: het vereist moed, en heel vertrouwen in de eigen kracht en het eigen kunnen. En die sterkte opbouwen begint van in de kindertijd: door onze kinderen te helpen bij het vinden van hun talenten, door hen te steunen bij het maken van keuzes, die bepalend zijn voor hun verdere leven, jawel. Maar laat ons dat toch niet overdrijven. De keuze die ze vandaag maken bepaalt heus niet het volledige verdere verloop van hun leven, hoogstens de komende paar jaar. Op hun pad komen nog veel kruispunten, en dus keuzes met elkens nieuwe kansen. Laat ons dus vooral bezig zijn met het in hun kracht zetten van onze kinderen.

Zo worden zij in de toekomst gelukkige, talentvolle medewerkers, verbindende leiders, ondersteunende managers, gelukkige stielmannen en -vrouwen. Wat de trend, die hopelijk onomkeerbaar is ingezet, verder versterkt. Of zij nu tuinaanlegger of ingenieur worden.

(dit bericht verscheen een hele tijd geleden al op mijn ‘oude’ website. Omdat het zo goed aansluit bij waar ik voor sta, wil ik het graag nog eens publiceren.)