Culture of Dialogue: de waarderende benadering in de praktijk

Er is iets met waardering dat mensen boven zichzelf doet uitstijgen. Er is iets met het gebrek aan waardering dat mensen aan zichzelf doet twijfelen, hen aan het piekeren zet, hen zich kleiner doet voelen dan ze zijn. Daarom, en om nog zoveel meer redenen, kies ik er heel bewust voor om vanuit de sterktes van mensen te vertrekken, in coaching, facilitering, training. In alles wat ik doe quoi. Ik heb dat niet uitgevonden.Ron Fry daarentegen mag dat wel beweren, niet alleen, maar in co-creatie met andere knappe koppen van de Case Western Reserve University in de VS. Hij is de grondlegger van de Appreciative Inquiry methode (waarderende benadering) en komt weldra naar België. Daar heeft Edward voor gezorgd. Edward heeft het talent om mensen te verbinden en warme partnerships tot stand te brengen. Zijn intussen legendarische (:)) Leaders Lunches zijn daar een mooi voorbeeld van. En daar steek ik graag mee mijn schouders onder. Mis de kans niet om Ron Fry live aan het werk te zien, tesamen met een prachtige case van UZGent waar men deze principes echt in de praktijk heeft omgezet. Echt de moeite waard! Mocht het niet waar zijn, ik zou er geen reclame voor maken. Meer info of inschrijven via: http://bit.ly/1hahZew.
O ja, ik zal er dus ook zijn. Als presentatrice. Stresserend, maar dan positief. Een klein stapje uit de comfortzone bij momenten kan geen kwaad. “Life begins where you comfort zone ends.”

Dat presenteren is onnozel begonnen, nu bijna drie edities geleden. ‘Els, zou jij dat willen doen?’ Even over nagedacht, niet lang want da’s niet mijn gewoonte, en toen beslist te ‘springen’. Na een goede voorbereiding, wééééken op voorhand bindtekstjes schrijven, voorleggen aan Edward, opnieuw tekstjes schrijven, … ben ik uiteindelijk met bonzend hart toen naar Brussel gereden. Een stevige bewustwordingsoefening (hierover meer in een later blog) maakte dat ik rustig de boel aan mekaar kon praten. De tweede keer was de stress al veel minder en maakte ik mijn bindtekstjes de dag voordien. Deze derde keer zal het ook wel loslopen. Zo gerust ben ik er intussen wel op.

Zo gaat het vaak, toch? Iets nieuws uitproberen geeft steeds wat discomfort. En tegelijk is het de enige manier om stappen vooruit te zetten. Want wie niet waagt, niet wint. Iets nieuws proberen alleen al verdient een pluim, waardering voor de durf, al lijkt het stapje dat iemand zet misschien zo klein.

Ik ben er intussen rotsvast van overtuigd dat de waarderende benadering echt loont. Ik probeer dit dan ook in mijn coachings, workshops, thuis, … om te zetten in de praktijk. En tegelijkertijd kijk ik er naar uit te vernemen wat Ron Fry daarover te vertellen heeft op 10 december in Gent. Ik zal in ieder geval op de eerste rij zitten.