27 april 2016coaching, coachingvormenReacties uitgeschakeld voor IntervisieCoaching op het Brussels Coach Café: 15 maart 2016Els
Samen met Nadja Talpaert en Veronika Wuyts was ik op 15 maart te gast in Brussel op het Coach Café, georganiseerd door Johan Verheven, voor een presentatie over IntervisieCoaching (www.intervisiecoaching.be) . Er was veel geïnteresseerd volk. Eerder dan een droge presentatie te geven, kozen we voor de belevingsaanpak. Al snel na de introductie verdeelden we de groep in 3 subgroepen om elk met een zelf gekozen intervisiemethode aan de slag te gaan met de leervraag van één van de deelnemers in de groep. Het resultaat was alweer verbluffend : al heel snel bereikte elke groep een zodanig niveau van veiligheid en vertrouwen (allemaal coaches onder elkaar droeg hier zeker toe bij) dat pertinente vragen gesteld konden worden en de leervraaginbrenger tot introspectie en zelfinzicht werd gebracht. Wonderlijk toch hoe IntervisieCoaching een groep van gelijkgestemden al snel tot een dieper niveau van leren kan brengen.
Daarom is het ook zo’n mooie manier om duurzaam leren te bevorderen in organisaties. In de komende weken starten we weer bij een aantal nieuwe klanten trajecten op. En hopelijk mogen er nog velen volgen. Interesse om zelf te ontdekken of IntervisieCoaching iets voor uw bedrijf zou zijn ? Neem dan gerust contact met ons op voor een vrijblijvend gesprek.
Wat is IntervisieCoaching.be ? Een enthousiast samenwerkingsverband tussen Nadja Talpaert, Katrien Rommens, José Hendrikx, Veronika Wuyts en ikzelf om intervisie als zuivere leermethode in de Belgische markt bekend te maken en bedrijven en hun medewerkers te laten ervaren hoe deze unieke vorm van groepsleren het lerend vermogen kan vergroten op een duurzame wijze. Nieuwsgierig : klik dan hier door : www.intervisiecoaching.be
2 februari 2016coaching, ConsulteaReacties uitgeschakeld voor Tuincoaching: hier gebeurt hetEls
Geniet mee van een aantal beelden: zo ziet ze er nu uit, mijn tuincoaching ruimte.
Een tweetal maand ben ik hier nu volop actief. Eerst voelde het wat onwennig: me aanpassen aan de ruimte, die anders klinkt, anders aanvoelt. Me aanpassen aan een nieuw bureau, met zeeën van plaats. Wennen aan de coachinghoek met leuke loungy zeteltjes die heerlijk aanvoelen. Coachees voelen zich al snel thuis.
Intussen heb ik helemaal mijn draai gevonden. En er is leven in de tuin: vogeltjes pikken in het gras, onze poes Janneke flaneert nietsvermoedend voorbij het raam, drinkt van het vijverwater en vlijt zich languit in het zonnetje.
De tuincoaching ruimte nodigt uit tot reflectie en bezinning: wat ik voordien nooit durfde, lukt nu wel: meermaals nodigde ik de coachee uit om het een paar minuten helemaal stil te maken om van daaruit de coaching te verdiepen. En elke sessie wordt intussen afgesloten met een gelukstip.
Het paadje er naartoe zorgde al voor heel wat hilariteit: de coachee wordt immers uitgenodigd over de stapstenen te gaan om de tuincoaching ruimte te bereiken. Een eerste klein risico, zeker nu het water zo hoog staat! Even uit de comfortzone, nog voor we begonnen zijn. Het zet de toon en maakt het onthaal ongedwongen.
Deze ruimte is een boost voor wat ik in de wereld wil zetten. Een mooi voorbeeld dus van hoe context kan bijdragen tot het realiseren van (een stukje van) mijn missie: mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun ontwikkeling.
Ook jij bent welkom, om deze ruimte te komen ontdekken, ervaren, beleven.
In Adegem, of all places… daar ging het gebeuren. Brainstormen met een doel, en vooral met een missie. Een missie om toch een heel klein beetje de wereld te helpen veranderen, een steen(tje) te verleggen in de rivier, te beginnen in Vlaanderen. Loopbaancoaching 3.0…
Mogen werken als loopbaancoach is dankbaar werk. Zo dankbaar dat het vaak niet eens als werken aanvoelt. ‘Choose a job you like, and you will never have to work in your life.’ Confucius wist het toen al , en die mens is toch al lang dood. Het is fijn wanneer coachees doorheen de loopbaancoaching onvermoede talenten ontdekken, voor het eerst sedert lang durven dromen en daar vervolgens acties durven aan te verbinden. Kleine maar oh zo betekenisvolle stapjes die hen voetje voor voetje dichter bij hun doel, missie, droom brengen.
En tegelijk is het doodjammer te merken dat mensen vaak al tijdens hun jeugdjaren de kiem van die droom in zich hadden en er toch nooit hebben durven voor kiezen. Niet zelden begint het met de keuzes die men maakt tijdens de schoolloopbaan. Want wanneer krijgen jongeren de kans om hun echte talenten te ontdekken? Door wie worden ze echt begeleid in die zoektocht naar wat hen uniek maakt, energie geeft en goesting om dan al die keuzes te maken die hen misschien jaren later zullen behoeden voor dofheid, apathie of burn-out? Eindtermen, leerplannen, permanente evaluatie en examens… het hele systeem is (nog al te vaak) gericht op het reproduceren van kennis die op dat moment relevant wordt gevonden, althans door een aantal slimmeriken die dat zo hebben beslist. En daarmee bedoel ik zeker niet dat voor een vak als pakweg Geschiedenis of Aardrijkskunde geen plaats meer zou zijn in een curriculum. Tuurlijk wel, graag zelfs. Het gaat over de manier waarop onze kinderen worden begeleid en gecoacht om te ontdekken waar hun sterktes liggen, van welke activiteiten ze energie krijgen en wat dit mogelijk zou kunnen betekenen voor studie- en professionele keuzes.
Op die mooie zomerdag begin juli werd misschien wel geschiedenis geschreven… Want net op dit terrein ligt onze kracht. Hoe mooi zou het niet zijn mochten we ook die jonge doelgroep kunnen bereiken, rechtstreeks en via hun begeleiders (ouders, leerkrachten, monitoren)? Met programma’s die hen in hun leefwereld aanspreken, en met tools die voor hun begeleiders onmiddellijk bruikbaar zijn. En zo de taal van het talentdenken meer ingang laten vinden in ons dagelijkse leven. Die toekomstige generatie staat er alvast voor open, dat ervaren we nu al in contacten met hen. Een van mijn zonen verwoordde het ooit treffend: ‘Maar papa, kies dan voor een beroep dat je wel graag doet. Hoe triest is het niet om dat niet te doen, je hebt nog zoveel jaar te werken.’ Zelf volgt hij intussen zijn hart en buikgevoel. De creatieve maker die hij is kiest voor de studieloopbaan die bij hem past en hem energie geeft.
Onder die dikke eik kwamen we dus samen. De kring was groot, het enthousiasme navenant. Vele ideeën werden getoetst, niet op hun haalbaarheid, maar wel op hun trekkingskracht. Wat een mooie dingen leverde dat op! Loopbaancoaching 3.0 komt eraan: de kracht van dit netwerk van loopbaancoaches van My Future Works (www.myfutureworks.be) met een droom is onvermoed sterk.
Ik geloof erin, ik zet er mee mijn schouders onder. En de nieuwsgierigheid van de lezer van dit artikel wordt weldra bevredigd 🙂
Dat zal het zijn in mijn nieuwe coachingruimte… zalig vertoeven…
Na vele maanden frustraties opbouwen bij het goedgekeurd krijgen van het dossier bij de gemeentelijke diensten konden we in de Paasvakantie eindelijk van start gaan. En dit is het voorlopige resultaat. Nu het dak erop!
Ze staat er nog niet helemaal, maar het gaat nu eindelijk vooruit. Zo ziet het er voorlopig uit. De metselwerken zijn gedaan, met grote dank aan mijn schoonvader (die in een vroeger leven metser is geweest) en mijn oudste zoon, die een nieuwe talent heeft ontdekt :). Het was mooi om te zien hoe de leermeester de leerjongen onder zijn hoede nam, hem de eerste kneepjes van het vak leerde (eerst rechtdoor daarna de bochten) en hoe beiden daarvan hebben genoten.
Zo’n minibouwwerkje vraagt ook heel wat voorbereiding. En met een projectaanpak kom je dan heel ver. Laat dat nu net niet één van mijn talenten zijn. Gelukkig vond ik een prima projectleider in de vorm van mijn eigen echtgenoot! Offertes opvragen, onderhandelen, afspraken maken,… hij doet het allemaal, en hij doet dat goed. Heb ik daar een talent gespot? Bah neen, dat wist ik al langer: ons eigen huis heeft hij op dezelfde manier aangepakt en dat is zoveel jaren geleden even vlekkeloos verlopen.
En om je alvast te doen dromen: dit is het uitzicht dat coachees zullen hebben eens alles klaar is… de rust van de tuin en de zwemvijver … want vertragen in deze hectische tijden is cruciaal om een goed coachingproces te krijgen. En om er te geraken, in die coachingruimte, eerst al even uit de comfortzone: over de stapstenen, klaar voor het gesprek. Na de zomer hopen we klaar te zijn. Vanaf dan ontvang ik je graag in mijn eigen ruimte op het vertrouwde adres.
Er was eens een gemotiveerde medewerker met ambitie. Dat trof! Want het bedrijf waar ze werkte, groeide en bood aan geëngageerde medewerkers kansen te over. Onze medewerker, die het prima kon vinden met de collega’s op kantoor, werd zo al snel hun verantwoordelijke… Goede wil te veel, opportuniteiten te over op de markt, en toch gaf deze nieuwe functie onze nieuwbakken manager vooral veel stress… Het aansturen van medewerkers, die gisteren nog collega’s waren, viel niet altijd mee. Het combineren van alle verantwoordelijkheden was niet evident. Medewerkers durfden al eens te morren. En het leek wel of haar goede bedoelingen steeds verkeerd werden geïnterpreteerd.
Het verhaal van deze junior manager is ook mijn verhaal. Van vele jaren geleden, toen ik als jonge uitzendconsulente de verantwoordelijkheid kreeg van een groot kantoor in Brussel. Ik heb gezwoegd, gezweet, gevloekt. En alle beginnersfouten gemaakt.
Te beginnen met het zelf blijven uitvoeren van taken die eigenlijk mijn taken niet meer waren. Zo was ik tenminste zeker dat het gedaan werd zoals ik het wilde. Mijn nieuwe verantwoordelijkheden deed ik tussen de soep en de patatten. Of ’s avonds, na de patatten, want het was de periode dat iedereen (oh wonderen der techniek! Jawel, beste lezer, van die generatie ben ik…) een laptop kreeg. En dus stond er geen rem meer op de werkuren…
Medewerkers vergelijken met mezelf: ook aan die fout heb ik me bezondigd, niet gehinderd door veel bescheidenheid. Ook dat zorgde niet bepaald voor een ontspannen sfeer op kantoor.
En mezelf beklagen natuurlijk. Waar had ik het aan verdiend om zo’n personeel te hebben? Deed ik niet al wat ik kon om het allemaal goed te laten draaien? Kon niet iedereen gewoon zijn of haar werk doen? Daar werd je tenslotte toch voor betaald?
Mijn bedoelingen waren goed. De manier om ze te uiten, namelijk door het gedrag dat ik stelde, waren op zijn minst ongelukkig gekozen. Dat denk ik nu. Toen nog niet. In de fase van de onbewuste onkunde was ik. Om snel in de fase van de bewuste onkunde te komen: die botsing deed geen deugd. Gaandeweg echter, via opleiding, ervaren collega’s en een sterke mentor (coaching moest toen nog uitgevonden worden) kreeg ik de kneepjes van het vak onder de knie. De basics althans want leidinggeven is een eeuwig leerproces: geen twee mensen zijn hetzelfde en ook ikzelf ben ik de loop der jaren best wel veranderd. het vak van ‘omgaan met mensen en leiding geven’ is dus een eeuwige uitdaging. Ik ondervond dat de coachende benadering de duurzaamste is. En dat alles begint bij zelfkennis. Want hoe kan je de ander tegemoet komen als je niet weet waar je zelf staat, wie je zelf bent?
Bla bla? Toch niet. Dat leidinggeven echt een vak is, daar ben ik intussen wel van overtuigd. Dat je je authentieke zelf moet kunnen zijn en dat dit het zich aanpassen aan de ander niet in de weg staat, ook daarvan ben ik overtuigd.
Heel veel bedrijven nog niet, helaas. Kijk maar naar de wijze waaro nieuwe managers vaak worden aangeduid: de ‘best in class’ haalt het vaak op zijn meer waarde- en mensgedreven collega. En wanneer het helemaal fout dreigt te lopen nadien, sturen ze hem naar een opleiding ‘people management’ of ‘communicatievaardigheden’ godbetert. Daar voelt onze expert zich vaak als een vis op het droge. Het lijkt wel een strafkamp.
Neen, dan de bedrijven die doorhebben dat de tijd van de autoritaire, alles-best-wetende manager die als een strenge huisvader instructies geeft, voorbij is! Zij passen zich aan aan de nieuwe realiteit, één waarin medewerkers zoeken naar de zin van hun werk, willen kunnen geloven in wat ze doen en geïnspireerd willen worden door hun verantwoordelijke in plaats van gecommandeerd. Overtuigd willen ze worden, dat hun keuze voor bedrijf x en functie y wel de juiste was! Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat de commandostijl volledig moet worden gebannen… het is zaaks hem dan op te diepen wanneer hij echt noodzakelijk is. Als het kot in brand staat, richt je ook geen cursus brandblussen in.
Leidinggeven anno 2014 is een vak apart. De uitdagingen van leidinggevenden zijn de uitdagingen van het bedrijf.
Intussen heb ik helemaal mijn draai gevonden. En er is leven in de tuin: vogeltjes pikken in het gras, onze poes Janneke flaneert nietsvermoedend voorbij het raam, drinkt van het vijverwater en vlijt zich languit in het zonnetje.
t paadje er naartoe zorgde al voor heel wat hilariteit: de coachee wordt immers uitgenodigd over de stapstenen te gaan om de tuincoaching ruimte te bereiken. Een eerste klein risico, zeker nu het water zo hoog staat! Even uit de comfortzone, nog voor we begonnen zijn. Het zet de toon en maakt het onthaal ongedwongen.
