Wanneer ik loopbaancoachings doe is één van de oefeningen om de talenten te spotten de ‘speelgoedoefening’. We vragen dan aan onze coachee: ‘waarmee speelde je als kind? En hoe speelde je?’ We focussen bij voorkeur op de periode voor 12 jaar, jaren waarin het spelen nog heel onbewust gebeurt en niet beïnvloed wordt door wat vrienden er van zouden denken of wat dan ook. Het is opmerkelijk hoeveel van je talenten eigenlijk op dat moment al zichtbaar waren…

En dus begon ik hier laatst ook over na te denken voor wat mijn eigen kinderen betrof. Over de ene heb ik al wel eens wat geschreven. En jawel, als kleuter reed hij al af en aan met een kruiwagen in onze tuin om tuinwerken uit te voeren.  Liefst alleen, of met papa. Of hij ging aan de slag in de zandbak (en bij meter en peter was die zandbak wel heeeeel groot want daar was een paar honderd meter serres beschikbaar) om nieuwe inrichtingen te maken, gangen te graven, paadjes te leggen. Een creatieve maker is immers graag met zijn handen bezig en ziet op die manier graag iets ontstaan.  Van verjaardagsfeestjes was hij niet wild, wegens te veel kinderen, met Playmobil bouwde hij nieuwe werelden waarin ridders, piraten, soldaten en de occasionele postbode zij aan zij het gevecht aangingen met wilde dieren en krokodillen met vervaarlijk geopende bek. Alweer, graag alleen of met zijn broer. Veel meer volk moest daar niet bij zijn. Tractoren, bulldozers, kranen en vrachtwagens, liefst met oplegger, waren/zijn altijd in de buurt. Een trouwe vriend voor wie in zijn kringetje geraakt, leeft hij zich nu nog het liefst uit in het met zijn handen bezig zijn. Wie zijn vertrouwen krijgt, is waarschijnlijk een vriend voor het leven.

Er loopt er echter nog eentje rond in dat Rubensveld. Of ver daarbuiten, want de wereld is zijn speelterrein.  Die had (en heeft) liefst veel vrienden bij de hand en dicht in zijn buurt. Verjaardagsfeestjes waren pas leuk als de ganse voetbalploeg kon komen en wanneer hij als de bendeleider van de groep de rest op sleeptouw kon nemen. Steppen in een park is pas leuk wanneer de auto vol zit om er naartoe te rijden. Groepsdier en samenbrenger: een dynamische combinatie! Als jong kind steeds op ontdekking, liefst buiten de eigen tuin. Met de vastberadenheid van een topsporter voor de activiteiten waarvan hij zich had voorgenomen erin uit te blinken (voetballen, skiën, snowboarden,  een werkje voor de juf)  en met dezelfde vastberadenheid om er niks voor te doen wanneer het een activiteit betrof die hem niet interesseerde (zo vertikt hij het nog regelmatig om hoofdletters te gebruiken want ‘da boeit nie’). Een echt groepsdier dus, dat uitblinkt wanneer hij dat wil …  en dat energie krijgt van lichamelijk bezig zijn (bewuste beweger). Waar hij ook voor koos, hij wilde er de beste in worden en de complimentjes die hij ervoor kreeg, daarvoor deed hij nog zo hard zijn best (zichtbare presteerder).

De puberteit kan het talent van kinderen wat verdoezelen. Externe factoren en invloeden worden belangrijk, de zoektocht naar ‘wie ben ik?’ en ‘hoe verhoud ik mij tot mijn vrienden?’ zorgt er vaak voor dat pubers hun talent wat miskennen of wegstoppen. Maar het komt altijd terug bovendrijven, als je het wil zien.

Zo werd ik afgelopen weekend teruggeworpen naar mijn eigen kindertijd toen ik het boek van Brigitte Ballings las (‘een stap terug. Ik denk er niet aan’ – www.brigitteballings.be). Ze beschreef hoe ze zich realiseerde dat ze als kind eigenlijk altijd aan het lezen was, steeds in de weer was met boeken of pennen, of ‘les’ gaf aan een klasgroepje poppen…

Flashback 1: ik ben een jaar of 10, ik zit in de zetel, ons ma staat tevergeefs op me te roepen vanuit de keuken en ik… ik ben helemaal verloren in mijn boek, hoor niks of niemand om me heen. Alleen de realiteit van mijn boek bestaat.

Flashback 2: alle poppen op een rijtje en eentje moet wat apart zitten (ze heet Karin, want op school was er een stout meisje en dat heette ook Karin). Pop Karin was stout en kreeg dus straf van de juf. Ik dus, de juf bedoel ik. 

Flashback 3: ik zit in mijn kamertje en maak een stripverhaal, dat nooit het zonlicht zal zien, dat nooit iemand heeft gelezen, behalve ikzelf. En intussen leer ik mezelf als rechtshandige ook links schrijven. Het zou zomaar kunnen dat ik mijn rechterarm breek… en dan moet ik toch nog altijd kunnen schrijven?

De woordkunstenaar, de meetrekker, de groeimotor, … ik heb ze allemaal kunnen integreren in wat ik nu doe. En dat maakt me blij en gelukkig. Wat ik nu mag doen, sluit vele malen beter aan bij wie ik ben dan wat ik vroeger deed, al heb ik al mijn functies met veel goesting opgepakt. Er komt alleen vroeg of laat een moment dat een mens zich afvraagt: wat wil ik nu eigenlijk écht doen? Wie ben ik? En hoe kan ik dat nog meer worden?

En jij, hoe speelde jij als kind?

Ook je talenten ontdekken: bij My Future Works vind je zeker een coach in jouw buurt, die jou daarbij kan helpen.

Je kind helpen zijn of haar talenten te ontdekken: ontdek dan The Future Generation, uniek in zijn soort.