Het was op een dinsdagavond, vele maanden geleden. Lezing van Luk Dewulf over talent, met grote T. Fijne meneer trouwens ook, en een inspiratiebron voor mij. Was de tweede maal dat ik hem aan het werk hoorde en zag: eerst al een keer bij VOKA, nu bij CM. Zelfde boodschap, andere doelgroep.

Maar daarover wilde ik het niet met u hebben.

Logisch dat er veel ouders in de zaal zaten bij CM, het ging immers over het geluk van hun kinderen en wie kan daar nu tegen zijn? Het viel me wel op dat ‘ouders’ in dit geval vooral ‘mama’ betekende. Naar papa’s was het speuren geblazen in de zaal, die toch aardig was volgelopen.

Hoe dat komt? ik zou het u niet kunnen zeggen, of toch niet met stellige zekerheid. Ik heb het die mannen immers niet kunnen vragen, ze waren er niet.

Ik kan wel zelf een aantal redenen bedenken:

1. het was hun wekelijkse sportavond en die gaat voor

2. het was kiezen tussen de lezing en een netwerkevenement bij één van de talrijke professionele verenigingen die ons land rijk is. Lees verder: 5.

3. Ze hebben hier al uitgebreid over gelezen en de lezing zou dus ongetwijfeld nog maar weinig verrassingen voor hen in petto hebben

4. Ze hebben er grootmoedig mee ingestemd dat vrouwlief er heen zou gaan, zo komt ze ook nog eens buiten en kan ze nog eens vriendinnen afspreken. ‘Ik pas wel op de kinderen’, dat idee, weet u wel

5. Het traditionele rollenpatroon steekt stokken in de wielen: mama zorgt voor welzijn, papa voor welvaart

6. Papa’s hebben van zichzelf een minder hoog ‘moeder-kloek’ gehalte en durven dus beter loslaten (lees: laten hun kroost studeren wat ze graag doen)

Hoe dan ook, de trend is hopelijk onomkeerbaar ingezet. Naast prestatiedruk en werken aan je tekorten (en de baas, leerkracht, ouder, begeleider zal wel bepalen welke dat zijn) komt er meer en meer ruimte voor het positieve verhaal. Het verhaal van talent, dat elk van ons, en dus ook elk van onze kinderen heeft. Maar nog niet altijd ontdekt heeft.

Omdat het ondergesneeuwd is door de vele, vaak goedbedoelde, maar in wezen negatieve boodschappen die we krijgen EN geven: je kan beter (dan die 8/10), je moet harder werken (om er te geraken in het leven), je moet je plooien naar het systeem (want dat hardt je voor het professionele leven dat volgt op die schoolloopbaan), …

Omdat iedere ouder het allerbeste wenst voor en verwacht van zijn kind en daarom pusht voor het hoogste goed: een zo hoog mogelijk diploma. Begin groot, “ge kunt nog altijd zakken als het niet gaat.”

Een ingenieur kan later tuinaanlegger worden, omgekeerd is onmogelijk.

Is dit dan het enige wenselijke? Wat als die tuinaanlegger ongelooflijk gepassioneerd bezig is met zijn planten en bomen en dit ook zo uitstraalt naar zijn klanten?

Is dat trouwens wel zo, dat het maar in één richting werkt? Is het één beter dan het ander? Om het roer radicaal om te gooien is het nooit te laat: het vereist moed, en heel vertrouwen in de eigen kracht en het eigen kunnen. En die sterkte opbouwen begint van in de kindertijd: door onze kinderen te helpen bij het vinden van hun talenten, door hen te steunen bij het maken van keuzes, die bepalend zijn voor hun verdere leven, jawel. Maar laat ons dat toch niet overdrijven. De keuze die ze vandaag maken bepaalt heus niet het volledige verdere verloop van hun leven, hoogstens de komende paar jaar. Op hun pad komen nog veel kruispunten, en dus keuzes met elkens nieuwe kansen. Laat ons dus vooral bezig zijn met het in hun kracht zetten van onze kinderen.

Zo worden zij in de toekomst gelukkige, talentvolle medewerkers, verbindende leiders, ondersteunende managers, gelukkige stielmannen en -vrouwen. Wat de trend, die hopelijk onomkeerbaar is ingezet, verder versterkt. Of zij nu tuinaanlegger of ingenieur worden.

(dit bericht verscheen een hele tijd geleden al op mijn ‘oude’ website. Omdat het zo goed aansluit bij waar ik voor sta, wil ik het graag nog eens publiceren.)