over talent en hoe dat te ontvouwen

Laatst had de tweede tweedaagse plaats van de vakopleiding tot organisatiecoach die ik volg. Het ging over het vrijmaken van vermogens om een duurzame verandering tot stand te brengen, in een organisatie, bij een team en bij de mensen in dat team. En hoe je dat doet. Als coach doe je dat door het spotten van potentieel en talent, om daar vervolgens op verder te bouwen.

Tijdens de opleiding werd ons gevraagd dit bij elkaar te doen, om te oefenen. En vooral om te ervaren hoe energiegevend het is om naar het talent van mensen te kijken en dan van daaruit een context te creëren waarbinnen meer mogelijk is. Het spotten van sterktes (of vermogens, of talenten, of hoe je het ook wil noemen) is heel sterk om systemen (van een individu, een team, een bedrijf) in beweging te zetten.

Als kers op de taart mochten we nadien elkaars talent benoemen in groep. Was me dat een mooi moment… ik ging nochtans lichtjes in een crashstate bij het aanhoren van dit verzoek: ging ik het wel gespot hebben bij mijn gesprekspartner? Ging ik wel diep genoeg geluisterd, geregistreerd, gevoeld hebben wat hij me wilde zeggen?  ‘Ademen, Els’, sprak ik mezelf toe en ik kwam terug in mijn coachstate (zie blog van 3 maart). Wat me persoonlijk raakte was de eenvoud van het compliment dat ik kreeg: ‘je was helemaal aanwezig in het gesprek en luisterde echt’. Klinkt banaal misschien maar dat is het allerminst, toch voor mij. Dit aanwezig kunnen zijn was immers mijn zwart beest in het verleden. Dat dit nu wordt opgemerkt als een vermogen is een zeer waardevol cadeau. En daarmee is ineens het bewijs geleverd dat ontwikkeling echt mogelijk is, voor wie daar nog mocht aan twijfelen.

Denk nu niet dat het daar een fluffy bijeenkomst was. Everything but… je potentieel ontvouwen, of dat van je team of organisatie gaat immers niet door alleen te focussen op de sterktes. Ook de dingen waar je het moeilijk mee hebt en waar je het liefst van wegloopt of die je liever onder de map zou vegen, moet je onder ogen zien. Meer zelfs: je moet er iets mee doen. Die delen van jezelf integreren in het geheel van wie je bent en steeds meer wordt,  zijn even noodzakelijk voor de duurzame stap verder.

Je talent ontvouwt zich immers niet alleen als een voortdurende bron van plezier: het is ook hard werken om het ten volle te ontwikkelen, de confrontatie aan te gaan met schaduwkanten en valkuilen.

Daar gaat het in loopbaancoaching ook om: het is niet alleen een verhaal van talent en ongelimiteerde dromen en verlangens. Die zijn er ook, om vervolgens ook te landen en de valkuilen van je talent en levensmissie te leren zien, daar even goed mee te leren omgaan en de weg uit te stippelen die je steeds dichter bij je doel brengt, met respect voor jezelf en je eigen grenzen.

Of het nu gaat om loopbaan-, burn-out-, team- of organisatiecoaching: het is telkens een boeiende uitdaging om mensen dichter bij hun ‘echte’ doel in het leven te brengen. Als  coach beschouw ik het als een voorrecht om daar een stukje te mogen toe bijdragen. En het geleerd hebben om volledig aanwezig kunnen zijn in dat gesprek of die interventie maken het voor mij mogelijk om dichter bij mijn missie te komen: mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling.

Amen 🙂

PS: ik ben, na een aantal weken alleen maar non-fictie lezen terug mijn fictieboekenkast ingedoken en heb er ‘De Zahir’ van Paulo Coelho uit opgevist. Ik herinnerde me dat ik het wel een mooi boek vond, zonder meer. Nu ik het herlees, besef ik dat niks toeval is: het is geen toeval dat dit boek nu terug in mijn handen valt, het valt me in de schoot op het juiste moment. Over  mogelijkheden om te groeien zegt het hoofdpersonage: ‘Je hoeft er alleen maar op te letten; de lessen komen niet eerder dan wanneer je er klaar voor bent, en als je op de tekenen let, zul je zonder meer alles leren wat  nodig is voor de volgende stap.’ Ik lees het boek nu met andere ogen. Want gaat over een mens en zijn queeste, een zoektocht naar zijn geliefde en tegelijk een zoektocht naar zichzelf. En ondernemen we die zoektocht naar onszelf niet allemaal, in deze wereld vol overweldigende mogelijkheden?

Mijn passie voor het ontdekken van talent: loopbaancoaching

Nu ik volop kies voor een focus op talenten ontdekken krijg ik wel vaker de vraag of dat ook via Loopbaancheques kan. Logisch: wie zicht heeft op zijn kerntalenten kan sterkere keuzes maken, ook in de loopbaan. De link is dus snel gelegd.

Om snel tegemoet te kunnen komen aan deze vragen besloot ik een partner te zoeken die op een gelijkaardige manier naar mensen kijkt, en even sterk als ikzelf gelooft dat mensen sterker in hun kracht staan en dus meer zelfsturend (durven) worden wanneer ze hun kerntalenten kennen en voelen. Die partner heb ik gevonden in Attent voor Talent dat in samenwerking met The Future Alliance (http://www.thefuturealliance.com/en/node/1106) loopbaancoaching aanbiedt. Met veel diepgang, interesse in en respect voor de coachee begeleiden ze mensen in het ontdekken van hun talenten en het verbinden van deze talenten met hun ‘missie’ in het leven.  Weten wat je echte kerntalenten zijn geeft ongelooflijk veel energie en kracht. Deze verbinden met je persoonlijke missie versterkt deze energie en werkt als een intern kompas.

Ik ben heel blij met deze samenwerking! Ze valt ook mooi samen met mijn missie ‘mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling’ waarin mijn kerntalenten volop kunnen tot uiting komen.

Om met The Future Alliance samen te werken werd me gevraagd om bij Catherine De Kesel ook eerst zelf een loopbaancoaching te ‘ondergaan’. Al is dat woord ongelukkig gekozen. Wat het gaat  hier allesbehalve over ‘ondergaan’. Wel integendeel. Ik werd uitgenodigd om op een andere manier naar de flowmomenten in mijn leven te kijken, om ze te verbinden met mijn talenten en om deze talenten te verbinden tot mijn verhaal. Het maakte me alleen maar nog zekerder van mijn stuk: dit is wat ik echt wil doen! Jou als coachee bijstaan in jouw zoektocht naar je talenten. Zodat ook jij keuzes kan maken die je niet alleen denkt maar ook voelt. Met je alternatieve paspoort bij de hand, je talentenpaspoort.

Maak je unieke talentenpaspoort

Mijn talentverhaal wil ik alvast graag met je delen:

De overtuiging dat iedereen potentieel heeft en vanuit dat potentieel keuzes kan maken maakt mij tot iemand die fundamenteel positief in het leven staat. Ik geloof ook in de kracht van verbinding, van waarderend kijken naar mensen en dat alles met elkaar verbonden is. We maken allemaal deel uit van een groter geheel. Mijn positivisme werkt vaak aanstekelijk (al moet ik opletten geen missionaris te worden :)). Op het individuele niveau geloof ik echt dat mensen enthousiast kunnen worden en nieuwe energie krijgen wanneer ze ontdekken wat hen echt uniek maakt en hoe ze dit kunnen inpassen in hun loopbaan. Ik daag mensen uit om uit hun comfortzone te komen, want dan begint de ontdekkingstocht pas echt. Ik verkies te kijken naar wat er allemaal wel aanwezig is. Ik geef terug wat ik observeer als een manier om dieper te duiken, meer te exploreren en bewust percepties te verruimen. Met woorden, beelden en metaforen zoeken we samen naar jouw unieke verhaal. We exploreren op diverse wijzen je talenten, brengen ze samen tot een coherent verhaal en zetten je droom om in concrete  en  haalbare loopbaanstappen. Ik verzeker je: dat geeft energie, grote innerlijke rust en veel goesting om ermee aan de slag te gaan.

Een loopbaancoaching dus, veel meer dan een loopbaanbegeleiding. De essentie van coaching is immers de coachee zelfsturend te maken, de teugels in handen te geven van zijn eigen leven of loopbaan. Het is ambitieus om dat op 8u loopbaancoaching voor elkaar te willen krijgen maar het lukt, dankzij de unieke methodiek die Catherine en Jan (De Keyser) hebben ontwikkeld. Met dank aan het talentdenken van onder andere Luk Dewulf, waar ik ook fan van ben 🙂 en wiens werk ik ook gebruik in mijn andere coachingtrajecten.

Vanaf nu heb je dus nog een reden erbij om voor mijn ‘ontdek je talenten’-programma te kiezen: zet de loopbaancheques van de VDAB in voor je loopbaancoaching. Zo kost een uur coaching je amper 10€. En een compleet traject van 8u maakt dat dus 80€. De totale financiële waarde bedraagt 1100€. Waar wacht je nog op? klik door naar de website en bestel je cheques: http://www.vdab.be/loopbaanbegeleiding/.

Je kan je rechtstreeks bij mij aanmelden (voor een intake waarna je beslist om er al of niet mee door te gaan) maar je kan dit ook doen via The Future Alliance, vraag dan naar Elie.

De tuinaanlegger en de ingenieur

Het was op een dinsdagavond, vele maanden geleden. Lezing van Luk Dewulf over talent, met grote T. Fijne meneer trouwens ook, en een inspiratiebron voor mij. Was de tweede maal dat ik hem aan het werk hoorde en zag: eerst al een keer bij VOKA, nu bij CM. Zelfde boodschap, andere doelgroep.

Maar daarover wilde ik het niet met u hebben.

Logisch dat er veel ouders in de zaal zaten bij CM, het ging immers over het geluk van hun kinderen en wie kan daar nu tegen zijn? Het viel me wel op dat ‘ouders’ in dit geval vooral ‘mama’ betekende. Naar papa’s was het speuren geblazen in de zaal, die toch aardig was volgelopen.

Hoe dat komt? ik zou het u niet kunnen zeggen, of toch niet met stellige zekerheid. Ik heb het die mannen immers niet kunnen vragen, ze waren er niet.

Ik kan wel zelf een aantal redenen bedenken:

1. het was hun wekelijkse sportavond en die gaat voor

2. het was kiezen tussen de lezing en een netwerkevenement bij één van de talrijke professionele verenigingen die ons land rijk is. Lees verder: 5.

3. Ze hebben hier al uitgebreid over gelezen en de lezing zou dus ongetwijfeld nog maar weinig verrassingen voor hen in petto hebben

4. Ze hebben er grootmoedig mee ingestemd dat vrouwlief er heen zou gaan, zo komt ze ook nog eens buiten en kan ze nog eens vriendinnen afspreken. ‘Ik pas wel op de kinderen’, dat idee, weet u wel

5. Het traditionele rollenpatroon steekt stokken in de wielen: mama zorgt voor welzijn, papa voor welvaart

6. Papa’s hebben van zichzelf een minder hoog ‘moeder-kloek’ gehalte en durven dus beter loslaten (lees: laten hun kroost studeren wat ze graag doen)

Hoe dan ook, de trend is hopelijk onomkeerbaar ingezet. Naast prestatiedruk en werken aan je tekorten (en de baas, leerkracht, ouder, begeleider zal wel bepalen welke dat zijn) komt er meer en meer ruimte voor het positieve verhaal. Het verhaal van talent, dat elk van ons, en dus ook elk van onze kinderen heeft. Maar nog niet altijd ontdekt heeft.

Omdat het ondergesneeuwd is door de vele, vaak goedbedoelde, maar in wezen negatieve boodschappen die we krijgen EN geven: je kan beter (dan die 8/10), je moet harder werken (om er te geraken in het leven), je moet je plooien naar het systeem (want dat hardt je voor het professionele leven dat volgt op die schoolloopbaan), …

Omdat iedere ouder het allerbeste wenst voor en verwacht van zijn kind en daarom pusht voor het hoogste goed: een zo hoog mogelijk diploma. Begin groot, “ge kunt nog altijd zakken als het niet gaat.”

Een ingenieur kan later tuinaanlegger worden, omgekeerd is onmogelijk.

Is dit dan het enige wenselijke? Wat als die tuinaanlegger ongelooflijk gepassioneerd bezig is met zijn planten en bomen en dit ook zo uitstraalt naar zijn klanten?

Is dat trouwens wel zo, dat het maar in één richting werkt? Is het één beter dan het ander? Om het roer radicaal om te gooien is het nooit te laat: het vereist moed, en heel vertrouwen in de eigen kracht en het eigen kunnen. En die sterkte opbouwen begint van in de kindertijd: door onze kinderen te helpen bij het vinden van hun talenten, door hen te steunen bij het maken van keuzes, die bepalend zijn voor hun verdere leven, jawel. Maar laat ons dat toch niet overdrijven. De keuze die ze vandaag maken bepaalt heus niet het volledige verdere verloop van hun leven, hoogstens de komende paar jaar. Op hun pad komen nog veel kruispunten, en dus keuzes met elkens nieuwe kansen. Laat ons dus vooral bezig zijn met het in hun kracht zetten van onze kinderen.

Zo worden zij in de toekomst gelukkige, talentvolle medewerkers, verbindende leiders, ondersteunende managers, gelukkige stielmannen en -vrouwen. Wat de trend, die hopelijk onomkeerbaar is ingezet, verder versterkt. Of zij nu tuinaanlegger of ingenieur worden.

(dit bericht verscheen een hele tijd geleden al op mijn ‘oude’ website. Omdat het zo goed aansluit bij waar ik voor sta, wil ik het graag nog eens publiceren.)