Het was een druilerige herfstdag toen Sofie voor het eerst bij me langskwam in mijn coachingruimte. Ze vulde de ruimte met haar brede lach al zou ik er snel achterkomen dat die lach ook wel wat verdriet verhulde. Dat ze compleet ongelukkig was in haar job, dat ik haar moest helpen om er zo vlug mogelijk weg te geraken, dat ik zeker niet moest afkomen met opnieuw naar school gaan. Het rolde er allemaal die eerste keer uit.
En toen gingen we samen aan het werk. Al snel bleek wat een prachtige jonge vrouw ze was, hoe sterk en moedig ze was omgegaan met de slagen die het leven haar al had toegebracht en wat een geweldige mama ze was voor haar 7-jarige zoon, al twijfelde ze heel sterk of ze het allemaal wel goed aanpakte. Zo’n type dat altijd voor iedereen klaar staat, steeds bereid om te luisteren en met een sterke drive om de eigen bonen te doppen.
We doken in talenten en drijfveren en kwamen, tot haar grote verrassing (en tegelijk ook weer niet) uit bij haar persoonlijke missie: een groot verlangen was aanwezig om iets te betekenen voor kinderen en gezinnen die het moeilijk hebben. Zelf had ze veel bewondering en respect gekregen voor medewerkers van Slachtofferhulp waar ze op een bepaald moment in haar eigen leven helaas mee in aanraking was gekomen. Het was een dieptepunt geweest, maar wel één dat haar belangrijke lessen had geleerd: ‘ja, ik kan zo’n trauma te boven komen’ en ‘ja, ik kan daar zelfs sterker uitkomen’. In het jargon van psychologen heet dat posttraumatische groei… Hoe dan ook: die dramatische gebeurtenis bleek op meer dan één vlak een life changing experience te zijn geweest en had een diep verlangen wakker gemaakt. En de loopbaancoaching was de laatste schakel in dat proces: toen vielen puzzelstukjes op hun plaats. En wat éénmaal duidelijk wordt, valt vervolgens niet meer te ontkennen.
Uiteindelijk is Sofie nog steeds bij haar huidige werkgever: een aantal issues rond samenwerken werden bespreekbaar gemaakt, ze besliste om minder te gaan werken en de komende jaren te bouwen aan haar droom. Die is immers helder geworden en dat heeft veel energie gemobiliseerd: zo is Sofie in september aan een masteropleiding begonnen (jawel, dezelfde Sofie die mordicus poneerde dat ze zeker niet terug naar school ging, dat had ze immers nooit graag gedaan:)).
En de opleidingscheque helpt een handje: immers, wanneer je als hoger opgeleide een opleiding wenst te volgen en die kadert in je actieplan als loopbaancoachee, dan levert je loopbaancoach je een attest af waarmee je je studie een stukje kan financieren. 250 euro per schooljaar is toch niet niks.
Ik hoop Sofie binnenkort terug te ontmoeten voor een opvolggesprekje. En de shining eyes terug te zien.
Herken je een aantal belemmeringen uit het verhaal van Sofie bij jezelf? Wil je ook ontdekken welke prachtige talenten wachten om ontdekt te worden? Wacht dan niet langer en doe jezelf een cadeau: kies ook voor loopbaancoaching. Als loopbaancoach ben ik trots deel uit te maken van het netwerk van My Future Works.
Wanneer ik loopbaancoachings doe is één van de oefeningen om de talenten te spotten de ‘speelgoedoefening’. We vragen dan aan onze coachee: ‘waarmee speelde je als kind? En hoe speelde je?’ We focussen bij voorkeur op de periode voor 12 jaar, jaren waarin het spelen nog heel onbewust gebeurt en niet beïnvloed wordt door wat vrienden er van zouden denken of wat dan ook. Het is opmerkelijk hoeveel van je talenten eigenlijk op dat moment al zichtbaar waren…
En dus begon ik hier laatst ook over na te denken voor wat mijn eigen kinderen betrof. Over de ene heb ik al wel eens wat geschreven. En jawel, als kleuter reed hij al af en aan met een kruiwagen in onze tuin om tuinwerken uit te voeren. Liefst alleen, of met papa. Of hij ging aan de slag in de zandbak (en bij meter en peter was die zandbak wel heeeeel groot want daar was een paar honderd meter serres beschikbaar) om nieuwe inrichtingen te maken, gangen te graven, paadjes te leggen. Een creatievemaker is immers graag met zijn handen bezig en ziet op die manier graag iets ontstaan. Van verjaardagsfeestjes was hij niet wild, wegens te veel kinderen, met Playmobil bouwde hij nieuwe werelden waarin ridders, piraten, soldaten en de occasionele postbode zij aan zij het gevecht aangingen met wilde dieren en krokodillen met vervaarlijk geopende bek. Alweer, graag alleen of met zijn broer. Veel meer volk moest daar niet bij zijn. Tractoren, bulldozers, kranen en vrachtwagens, liefst met oplegger, waren/zijn altijd in de buurt. Een trouwe vriend voor wie in zijn kringetje geraakt, leeft hij zich nu nog het liefst uit in het met zijn handen bezig zijn. Wie zijn vertrouwen krijgt, is waarschijnlijk een vriend voor het leven.
Er loopt er echter nog eentje rond in dat Rubensveld. Of ver daarbuiten, want de wereld is zijn speelterrein. Die had (en heeft) liefst veel vrienden bij de hand en dicht in zijn buurt. Verjaardagsfeestjes waren pas leuk als de ganse voetbalploeg kon komen en wanneer hij als de bendeleider van de groep de rest op sleeptouw kon nemen. Steppen in een park is pas leuk wanneer de auto vol zit om er naartoe te rijden. Groepsdier en samenbrenger: een dynamische combinatie! Als jong kind steeds op ontdekking, liefst buiten de eigen tuin. Met de vastberadenheid van een topsporter voor de activiteiten waarvan hij zich had voorgenomen erin uit te blinken (voetballen, skiën, snowboarden, een werkje voor de juf) en met dezelfde vastberadenheid om er niks voor te doen wanneer het een activiteit betrof die hem niet interesseerde (zo vertikt hij het nog regelmatig om hoofdletters te gebruiken want ‘da boeit nie’). Een echt groepsdier dus, dat uitblinkt wanneer hij dat wil … en dat energie krijgt van lichamelijk bezig zijn (bewuste beweger). Waar hij ook voor koos, hij wilde er de beste in worden en de complimentjes die hij ervoor kreeg, daarvoor deed hij nog zo hard zijn best (zichtbare presteerder).
De puberteit kan het talent van kinderen wat verdoezelen. Externe factoren en invloeden worden belangrijk, de zoektocht naar ‘wie ben ik?’ en ‘hoe verhoud ik mij tot mijn vrienden?’ zorgt er vaak voor dat pubers hun talent wat miskennen of wegstoppen. Maar het komt altijd terug bovendrijven, als je het wil zien.
Zo werd ik afgelopen weekend teruggeworpen naar mijn eigen kindertijd toen ik het boek van Brigitte Ballings las (‘een stap terug. Ik denk er niet aan’ – www.brigitteballings.be). Ze beschreef hoe ze zich realiseerde dat ze als kind eigenlijk altijd aan het lezen was, steeds in de weer was met boeken of pennen, of ‘les’ gaf aan een klasgroepje poppen…
Flashback 1: ik ben een jaar of 10, ik zit in de zetel, ons ma staat tevergeefs op me te roepen vanuit de keuken en ik… ik ben helemaal verloren in mijn boek, hoor niks of niemand om me heen. Alleen de realiteit van mijn boek bestaat.
Flashback 2: alle poppen op een rijtje en eentje moet wat apart zitten (ze heet Karin, want op school was er een stout meisje en dat heette ook Karin). Pop Karin was stout en kreeg dus straf van de juf. Ik dus, de juf bedoel ik.
Flashback 3: ik zit in mijn kamertje en maak een stripverhaal, dat nooit het zonlicht zal zien, dat nooit iemand heeft gelezen, behalve ikzelf. En intussen leer ik mezelf als rechtshandige ook links schrijven. Het zou zomaar kunnen dat ik mijn rechterarm breek… en dan moet ik toch nog altijd kunnen schrijven?
De woordkunstenaar, de meetrekker, de groeimotor, … ik heb ze allemaal kunnen integreren in wat ik nu doe. En dat maakt me blij en gelukkig. Wat ik nu mag doen, sluit vele malen beter aan bij wie ik ben dan wat ik vroeger deed, al heb ik al mijn functies met veel goesting opgepakt. Er komt alleen vroeg of laat een moment dat een mens zich afvraagt: wat wil ik nu eigenlijk écht doen? Wie ben ik? En hoe kan ik dat nog meer worden?
En jij, hoe speelde jij als kind?
Ook je talenten ontdekken: bij My Future Works vind je zeker een coach in jouw buurt, die jou daarbij kan helpen.
Je kind helpen zijn of haar talenten te ontdekken: ontdek dan The Future Generation, uniek in zijn soort.
Waarom niet de tijd nemen voor een jaarlijkse checkup van je werk-leven? Dat was de vraag die Veronika Wuyts zich stelde een hele tijd geleden. En prompt sproot er een boek uit voort. Nu ja, prompt… het zal wel bloed, zweet en tranen gekost hebben. Althans, dat is wat Veronika me soms vertelde. Veronika is immers ook één van de 4 andere madammen met wie ik samen enthousiast Intervisiecoaching (www.intervisiecoaching.be) in de markt zet. En dus zien wij elkaar af en toe. Wel spannend, zo van dichtbij de ‘making of ‘van een boek meemaken. En dat boek is intussen gepubliceerd. En ik heb het natuurlijk gelezen. In één ruk uitgelezen zelfs.
Het is een aanrader, echt waar. Het leest vlot, er staan mooie quotes en voorbeelden in en bovenal: het gidst je, met eenvoudige, heldere en toch verdiepende oefeningen, doorheen een gans proces. En in dat proces wordt aandacht gegeven aan hart, lichaam, ziel en geest. We zijn immers meer dan een hoofd dat kan denken, niet?
Heb je dus eerder een loopbaancoaching gedaan (bij www.myfutureworks.be of elders) en wil je regelmatig de vinger aan de pols houden, dan kan dit ‘zelfhulpboek je daar zeker bij helpen. Alle aangereikte tools zijn trouwens gratis te raadplegen op een speciale website. Of ben je nog niet klaar om de stap naar loopbaancoaching te zetten maar wil je toch al aan de slag met je vragen, dan kan dit boek je een zetje in de juiste richting zetten. En misschien voel je daarna wel de behoefte om daar met iemand over van gedachten te wisselen? Dan ben je uiteraard welkom bij mij.
27 april 2016coaching, coachingvormenReacties uitgeschakeld voor IntervisieCoaching op het Brussels Coach Café: 15 maart 2016Els
Samen met Nadja Talpaert en Veronika Wuyts was ik op 15 maart te gast in Brussel op het Coach Café, georganiseerd door Johan Verheven, voor een presentatie over IntervisieCoaching (www.intervisiecoaching.be) . Er was veel geïnteresseerd volk. Eerder dan een droge presentatie te geven, kozen we voor de belevingsaanpak. Al snel na de introductie verdeelden we de groep in 3 subgroepen om elk met een zelf gekozen intervisiemethode aan de slag te gaan met de leervraag van één van de deelnemers in de groep. Het resultaat was alweer verbluffend : al heel snel bereikte elke groep een zodanig niveau van veiligheid en vertrouwen (allemaal coaches onder elkaar droeg hier zeker toe bij) dat pertinente vragen gesteld konden worden en de leervraaginbrenger tot introspectie en zelfinzicht werd gebracht. Wonderlijk toch hoe IntervisieCoaching een groep van gelijkgestemden al snel tot een dieper niveau van leren kan brengen.
Daarom is het ook zo’n mooie manier om duurzaam leren te bevorderen in organisaties. In de komende weken starten we weer bij een aantal nieuwe klanten trajecten op. En hopelijk mogen er nog velen volgen. Interesse om zelf te ontdekken of IntervisieCoaching iets voor uw bedrijf zou zijn ? Neem dan gerust contact met ons op voor een vrijblijvend gesprek.
Wat is IntervisieCoaching.be ? Een enthousiast samenwerkingsverband tussen Nadja Talpaert, Katrien Rommens, José Hendrikx, Veronika Wuyts en ikzelf om intervisie als zuivere leermethode in de Belgische markt bekend te maken en bedrijven en hun medewerkers te laten ervaren hoe deze unieke vorm van groepsleren het lerend vermogen kan vergroten op een duurzame wijze. Nieuwsgierig : klik dan hier door : www.intervisiecoaching.be
2 februari 2016coaching, ConsulteaReacties uitgeschakeld voor Tuincoaching: hier gebeurt hetEls
Geniet mee van een aantal beelden: zo ziet ze er nu uit, mijn tuincoaching ruimte.
Een tweetal maand ben ik hier nu volop actief. Eerst voelde het wat onwennig: me aanpassen aan de ruimte, die anders klinkt, anders aanvoelt. Me aanpassen aan een nieuw bureau, met zeeën van plaats. Wennen aan de coachinghoek met leuke loungy zeteltjes die heerlijk aanvoelen. Coachees voelen zich al snel thuis.
Intussen heb ik helemaal mijn draai gevonden. En er is leven in de tuin: vogeltjes pikken in het gras, onze poes Janneke flaneert nietsvermoedend voorbij het raam, drinkt van het vijverwater en vlijt zich languit in het zonnetje.
De tuincoaching ruimte nodigt uit tot reflectie en bezinning: wat ik voordien nooit durfde, lukt nu wel: meermaals nodigde ik de coachee uit om het een paar minuten helemaal stil te maken om van daaruit de coaching te verdiepen. En elke sessie wordt intussen afgesloten met een gelukstip.
Het paadje er naartoe zorgde al voor heel wat hilariteit: de coachee wordt immers uitgenodigd over de stapstenen te gaan om de tuincoaching ruimte te bereiken. Een eerste klein risico, zeker nu het water zo hoog staat! Even uit de comfortzone, nog voor we begonnen zijn. Het zet de toon en maakt het onthaal ongedwongen.
Deze ruimte is een boost voor wat ik in de wereld wil zetten. Een mooi voorbeeld dus van hoe context kan bijdragen tot het realiseren van (een stukje van) mijn missie: mensen gelukkiger maken door hen te begeleiden in hun ontwikkeling.
Ook jij bent welkom, om deze ruimte te komen ontdekken, ervaren, beleven.
“Beste Els, ik begon met gemengde gevoelens aan de loopbaanbegeleiding. Mijn vorige ervaring van een aantal jaren geleden was ontmoedigend. Ik vond mezelf nooit in de lange lijstjes die mij gepresenteerd werden. Het was een grote opluchting toen bleek dat My Future Works (www.myfutureworks.be) werkt vanuit talent. De opluchting werd nog groter toen jij me vertelde dat talent relationeel is en dat ik geholpen zou worden bij het ontdekken van mijn eigen talenten. Ik had opeens minder faalangst. Het verbaasde mij eveneens dat een coach die veel luistert, een positieve houding heeft en de juiste vragen stelt, zoveel teweeg kan brengen. Na elke sessie vroeg ik me af of ik de antwoorden wel zou vinden op de vragen. Drie weken later had ik altijd meer dan genoeg antwoorden. Ik begreep het proces niet, maar het hielp.
Ondertussen volg ik een opleiding en na een aantal maanden had ik zelfs werk gevonden dat paste bij mijn ‘nieuwe’ profiel. Maar… jij vertelde mij, Els, dat een werkcontext heel belangrijk is, dat je gevoel je veel vertelt en dat je zelf het beste aanvoelt met welke voorwaarden je akkoord wil gaan. Voor het eerst in mijn leven heb ik een redelijk goed werkaanbod geweigerd. Ik wist dat er binnen deze job te weinig rekening gehouden zou worden met mijn persoon. En dat is net iets dat ik belangrijk vind. Els, je grootste verdienste is volgens mij dat ik vanaf nu werk zal aannemen of weigeren op basis van wie ik ben en wat ik belangrijk vind. Ik wil mij niet meer laten bepalen door angst. De weg is misschien iets langer… Toch ben ik er zeker van dat het allemaal goed komt. Bedankt voor alles! “
In een eerder bericht kon je al lezen dat ik heel enthousiast werd van een warme brainstorming (letterlijk en figuurlijk) die we met een aantal mensen bij het begin van de zomer deden onder een oude boom in Adegem..het ging over hoe we onze talentbenadering bij loopbaancoaching ook zouden kunnen aanbieden, in aangepast formaat, aan wie nog niet aan het werk is, aan dat talent van de toekomst dus! Want hoeveel jonge mensen lopen er niet rond die maar wat graag wat begeleiding zouden krijgen bij hun studiekeuze, eerst, en hun prille loopbaankeuze, achteraf? En we kennen allemaal wel een leerkracht die dat talent ziet, probeert te vergroten en te laten schitteren. En we kennen ook allemaal een leerkracht of schooldirectie die met al dat talendenken wel aan de slag wil, maar de tools ontbeert. Ouders blijven vaak in de kou staan of worden meewarig bekeken wanneer ze resoluut meer willen kiezen voor focus op talenten en sterktes van hun kind.
Als wij spreken met bedrijfsleiders over coaching vanuit onze talent exploratie benadering (Appreciative Inquiry voor de insiders) dan horen we ook daar vaak de verzuchting: “bestond dit voor onze kinderen ook maar!”. Het bestaat nu.
The Future Generation richt zich tot 16-23 jarigen, ouders en onderwijs om hen te helpen keuzes te maken op basis van hun talent en hun goesting, iets waar ze het (net als werkenden) nogal eens lastig mee hebben. Wat is mijn talent nu en waarom moet ik daarop focussen, hoe ga ik dat inzetten? Wat betekent dat naar (studie) keuzes toe?
The Future Generation is bewust een Coöperatieve Vennootschap omdat we weten dat professionele coaching voor vele ouders té duur is; we beschikken over meerdere coaches, verspreid over Vlaanderen, die bereid zijn hun ervaring en inzet ter beschikking te stellen volgens de financiële mogelijkheden van de ouders. Ook andere initiatieven staan op til. Blijf het zeker volgen, het worden boeiende tijden.
Dat is ons nieuwjaarscadeau aan de mensen: professionele coaching voor jongeren zodat zij keuzes maken die aansluiten bij wat hun drijft! Neem gerust een kijkje op de website: www.thefuturegeneration.nu.
Word jij ook coöperant? Of zoek je nog een fijn cadeauidee met maatschappelijke meerwaarde ?
Om ons maatschappelijk draagvlak zo groot mogelijk te maken, kozen wij ervoor een coöperatie op te richten. Doordat je onze dienstverlening ook met talenten kunt betalen, worden onze talentcoachings voor iedereen toegankelijk, onafhankelijk van ieders financiële draagkracht.
Wil je ons project ondersteunen ? Koop een aandeel of schenk er een aan wie je lief is. Een geschenk met een verhaal ! Op de website kan je lezen hoe je zelf coöperant kan worden. Ik doe zelf ook mee, niet als actief coach maar wel als supporter en coöperant. Want ik geloof keihard in dit unieke project.
31 augustus 2015coaching, ConsulteaReacties uitgeschakeld voor Coachingruimte deel 2: Ongeduldig wachten… niks voor mijEls
In een vorig blogbericht kon je al lezen over mijn coachingruimte dit stilaan vorm krijgt in de tuin. Het zal zoooo mooi zijn, en rustgevend: het kabelende water van de vijver, de wuivende waterplanten… de omgeving draagt alvast bij tot het gevoel van rust dat noodzakelijk is om tot zichzelf te komen, introspectie te kunnen doen en met veel energie terug huiswaarts of richting werkgever te trekken.
As we speak is de bezetter bezig met het plaatsen van isolatie op de buitengevel. Het gaat vooruit dus, want vorige week werden ook al de ramen geplaatst. De pleisterwerken binnen zijn ook bijna afgerond.
Het gaat vooruit dus, hoor ik je tot hier denken. Mmmjaaa, maar niet zo snel als ik zelf zou willen. Stiekem hoopte ik toch er in september in te kunnen trekken. Daar zal geen sprake van zijn, helaas! Warmetepomp, chapen, vloeren… het lijstje werkzaamheden is nog lang en specialisten vertellen me dat die chape zeker 8 weken moet drogen… die mindfulness-oefeningen gaan nog van pas komen.
Aan mijn halve trouwboek zal het niet gelegen hebben: hij plant, bricoleert en surft dat het geen naam heeft. Het is dankzij hem dat het vooruit gaat, daarvan ben ik me terdege bewust. Handigheid en projectplanning is niet mijn sterkste kant, maar gelukkig wel die van hem. Nieuwe talenten tonen zich 🙂
De voldoening zal groot zijn, die dag in november (hopelijk!) dat ik er de eerste coachee welkom mag heten. Ik weet al wie dat zal zijn :). Een van de deelnemers uit de infosessie van juni gaf aan graag een loopbaancoaching op te starten, ‘maar dan wel in uw nieuw coachinghuisje’. Deal!
Geniet ondertussen mee van de vorderingen via deze foto’s…
In Adegem, of all places… daar ging het gebeuren. Brainstormen met een doel, en vooral met een missie. Een missie om toch een heel klein beetje de wereld te helpen veranderen, een steen(tje) te verleggen in de rivier, te beginnen in Vlaanderen. Loopbaancoaching 3.0…
Mogen werken als loopbaancoach is dankbaar werk. Zo dankbaar dat het vaak niet eens als werken aanvoelt. ‘Choose a job you like, and you will never have to work in your life.’ Confucius wist het toen al , en die mens is toch al lang dood. Het is fijn wanneer coachees doorheen de loopbaancoaching onvermoede talenten ontdekken, voor het eerst sedert lang durven dromen en daar vervolgens acties durven aan te verbinden. Kleine maar oh zo betekenisvolle stapjes die hen voetje voor voetje dichter bij hun doel, missie, droom brengen.
En tegelijk is het doodjammer te merken dat mensen vaak al tijdens hun jeugdjaren de kiem van die droom in zich hadden en er toch nooit hebben durven voor kiezen. Niet zelden begint het met de keuzes die men maakt tijdens de schoolloopbaan. Want wanneer krijgen jongeren de kans om hun echte talenten te ontdekken? Door wie worden ze echt begeleid in die zoektocht naar wat hen uniek maakt, energie geeft en goesting om dan al die keuzes te maken die hen misschien jaren later zullen behoeden voor dofheid, apathie of burn-out? Eindtermen, leerplannen, permanente evaluatie en examens… het hele systeem is (nog al te vaak) gericht op het reproduceren van kennis die op dat moment relevant wordt gevonden, althans door een aantal slimmeriken die dat zo hebben beslist. En daarmee bedoel ik zeker niet dat voor een vak als pakweg Geschiedenis of Aardrijkskunde geen plaats meer zou zijn in een curriculum. Tuurlijk wel, graag zelfs. Het gaat over de manier waarop onze kinderen worden begeleid en gecoacht om te ontdekken waar hun sterktes liggen, van welke activiteiten ze energie krijgen en wat dit mogelijk zou kunnen betekenen voor studie- en professionele keuzes.
Op die mooie zomerdag begin juli werd misschien wel geschiedenis geschreven… Want net op dit terrein ligt onze kracht. Hoe mooi zou het niet zijn mochten we ook die jonge doelgroep kunnen bereiken, rechtstreeks en via hun begeleiders (ouders, leerkrachten, monitoren)? Met programma’s die hen in hun leefwereld aanspreken, en met tools die voor hun begeleiders onmiddellijk bruikbaar zijn. En zo de taal van het talentdenken meer ingang laten vinden in ons dagelijkse leven. Die toekomstige generatie staat er alvast voor open, dat ervaren we nu al in contacten met hen. Een van mijn zonen verwoordde het ooit treffend: ‘Maar papa, kies dan voor een beroep dat je wel graag doet. Hoe triest is het niet om dat niet te doen, je hebt nog zoveel jaar te werken.’ Zelf volgt hij intussen zijn hart en buikgevoel. De creatieve maker die hij is kiest voor de studieloopbaan die bij hem past en hem energie geeft.
Onder die dikke eik kwamen we dus samen. De kring was groot, het enthousiasme navenant. Vele ideeën werden getoetst, niet op hun haalbaarheid, maar wel op hun trekkingskracht. Wat een mooie dingen leverde dat op! Loopbaancoaching 3.0 komt eraan: de kracht van dit netwerk van loopbaancoaches van My Future Works (www.myfutureworks.be) met een droom is onvermoed sterk.
Ik geloof erin, ik zet er mee mijn schouders onder. En de nieuwsgierigheid van de lezer van dit artikel wordt weldra bevredigd 🙂
Laatst kreeg ik de kans om voor een aantal klanten van HDI (Handel, Diensten, Industrie- een sociaal secretariaat met kantoren in Aalst en Gent – www.hdi.be) een infomoment te verzorgen over burn-out. De aangepast wet op de psychosociale risico’s is immers al een tijdje een feit. Kleinere werkgevers hebben echter vaak geen idee hoe ze deze wet kunnen toepassen in hun omgeving. Laat staan dat ze zichzelf als een mogelijke kanshebber voor burn-out zouden zien. Toch wijzen wel meer cijfers in die richting: Het Steunpunt Innovatie en Arbeid achterhaalde bijvoorbeeld dat bij zelfstandige ondernemers de kans op burn-out groter is dan bij werknemers. Het is niet moeilijk om dat te begrijpen.
Burn-out treft vaker bevlogen mensen die doorschieten in hun enthousiasme en passies en maar blijven gaan, gaan, gaan… soms tot ze keihard de muur in gaan.
Burn-out wordt in de hand gewerkt wanneer er onvoldoende waardering is (99% van de mensen die symptomen van burn-out vertonen, geven dit als de hoofdreden aan). De zelfstandige ondernemer staat vaak alleen, heeft niet altijd een klankbord, moet alleen opboksen tegen alle obstakels die hij tegenkomt op zijn weg en krijgt niet altijd waardering voor waar hij mee bezig is.
Daarom koos ik tijdens de infosessie niet enkel te focussen op hoe ze burn-out symptomen kunnen herkennen en bespreekbaar maken bij hun medewerkers maar wou ik hen ook zelf wat tips meegeven om er zelf uit te blijven. Als trouwe lezer van mijn blog wil ik jou deze natuurlijk niet onthouden.
Wanneer je continue dagelijkse spanning ervaart zonder ontspanning dan spreken we van chronische stress. In je lichaam vertaalt zich dat door de productie van cortisol wat op termijn allerlei schadelijke effecten heeft: je immuunsysteem verzwakt, je krijgt lichamelijke klachten, je kan niet meer slapen, … Wanneer je niet ingrijpt ga je richting overspanning en uiteindelijk misschien zelfs naar een burn-out.
Een burn-out is dus eigenlijk een signaal van je lichaam dat het welletjes is geweest, dat het lichaam niet meer mee wil. Het is een beschermingsmechanisme, een soort van resetting, de stekker eruit en opnieuw beginnen …
De oplossing = het verlagen van je stressniveau dus: ontspanning
Breng jezelf op verschillende momenten tijdens de dag tot rust
Door een paar minuten diep in en uit te ademen: tel bij het inademen tot 4,5,6 (bouw geleidelijk op) en doe hetzelfde bij het uitademen
Laat je kin op je borst zakken, sluit je ogen en rol je hoofd van links naar rechts. Kom niet verder dan je schouders, het is niet de bedoeling je hoofd helemaal rond te draaien. Da’s trouwens helemaal niet goed voor je gewrichten. Bang voor de vreemde blikken van je medewerkers of collega’s? Het toilet is de perfecte dekmantel.
Beweeg Kies een sport die bij je past en beoefen deze regelmatig. Laat een drukke agenda je niet verleiden tot het annuleren van je sportbeoefening. Dat is net de vicieuze cirkel waar je uit wil raken. En lukt het even totaal niet: maak dan elke dag een kleine wandeling: ga zelf een broodje kopen, ga naar toilet op een andere verdieping, doe een kleine boodschap. En geniet van dit momentje dus zet het niet op een lopen want ‘ik heb geen tijd en ik moest al terug geweest zijn !” Stap je rustig: tel je stappen (zo denk je niet aan iets anders) of zeg in je hoofd ‘links’, ‘rechts’ telkens je een voet vooruit zet.
Neem een middagpauze Eet samen met een collega je boterhammen op, ga even weg van je werkplek, maak een kleine wandeling (twee vliegen in één klap, zie tip 2) en maak er geen halve (en ook geen hele) overlegmeeting van. Simpel, makkelijk te realiseren en een sterke buffer tegen nefaste stress.
Zoek een sparringpartner Een mentor, coach, iemand die in een ander bedrijf een gelijkaardige functie uitoefent, … . Iemand die zonder oordeel of veroordeling naar jou wil luisteren vanuit oprechte interesse en nieuwsgierigheid. Ga voor iemand die buiten jouw werkcontext staat. Iemand bij wie je zonder risico je stress kan evacueren en die je tegelijk terug op positieve sporen kan brengen. Iemand van wie je aanvaardt dat hij of zij je een spiegel voorhoudt .
Gebruik je talenten
Als zelfstandig ondernemer had je ooit een droom… een droom om iets in de wereld te zetten vanuit je sterktes, je vermogens, datgene waar je goed in was en waarvoor je heel veel energie voelde. Wanneer je onder aanhoudende stress staat dan verlies je vaak je een deel van je mogelijkheden of ga je je talenten overdrijven. Dit zorgt voor energielekken.m Je vraagt je misschien momenteel af waarom je er ook alweer mee was begonnen, met dat zelfstandige ondernemen, zodanig kunnen je energiegevers ondergesneeuwd geraakt zijn doordat bij zelfstandig ondernemen zoveel meer komt kijken dan je ooit voor mogelijk had gehouden.
Stop het lekken door op zoek te gaan naar manieren om terug in je kracht te komen. Loopbaancoaching kan je daarbij mogelijk helpen. Lang niet alle loopbaancoachees komen immers bij een loopbaancentrum terecht vanuit het idee dat ze van werk willen veranderen of met het idee spelen hun zaak op te doeken. Verre van… en meer dan helft van zij die toch met die vraag bij ons terechtkomen zien na het loopbaantraject weer meer perspectief en mogelijkheden die hen terug bij hun energie brengen ZONDER daarvoor drastische beslissingen te moeten nemen. De oplossing zit soms in kleine dingen die je niet meer zelf ziet doordat je verstrikt bent geraakt in heel veel praktische en andere bezwaren.
Hopelijk helpen deze tips jou ook. De deelnemers aan de sessie vonden ze alvast waardevol in de strijd tegen de nefaste gevolgen van negatieve stress.
Intussen heb ik helemaal mijn draai gevonden. En er is leven in de tuin: vogeltjes pikken in het gras, onze poes Janneke flaneert nietsvermoedend voorbij het raam, drinkt van het vijverwater en vlijt zich languit in het zonnetje.
t paadje er naartoe zorgde al voor heel wat hilariteit: de coachee wordt immers uitgenodigd over de stapstenen te gaan om de tuincoaching ruimte te bereiken. Een eerste klein risico, zeker nu het water zo hoog staat! Even uit de comfortzone, nog voor we begonnen zijn. Het zet de toon en maakt het onthaal ongedwongen.
