Het was een druilerige herfstdag toen Sofie voor het eerst bij me langskwam in mijn coachingruimte. Ze vulde de ruimte met haar brede lach al zou ik er snel achterkomen dat die lach ook wel wat verdriet verhulde. Dat ze compleet ongelukkig was in haar job, dat ik haar moest helpen om er zo vlug mogelijk weg te geraken, dat ik zeker niet moest afkomen met opnieuw naar school gaan. Het rolde er allemaal die eerste keer uit.

En toen gingen we samen aan het werk. Al snel bleek wat een prachtige jonge vrouw ze was, hoe sterk en moedig ze was omgegaan met de slagen die het leven haar al had toegebracht en wat een geweldige mama ze was voor haar 7-jarige zoon, al twijfelde ze heel sterk of ze het allemaal wel goed aanpakte. Zo’n type dat altijd voor iedereen klaar staat, steeds bereid om te luisteren en met een sterke drive om de eigen bonen te doppen.

We doken in talenten en drijfveren en kwamen, tot haar grote verrassing (en tegelijk ook weer niet) uit bij haar persoonlijke missie: een groot verlangen was aanwezig om iets te betekenen voor kinderen en gezinnen die het moeilijk hebben. Zelf had ze veel bewondering en respect gekregen voor medewerkers van Slachtofferhulp waar ze op een bepaald moment in haar eigen leven helaas mee in aanraking was gekomen. Het was een dieptepunt geweest, maar wel één dat haar belangrijke lessen had geleerd: ‘ja, ik kan zo’n trauma te boven komen’ en ‘ja, ik kan daar zelfs sterker uitkomen’. In het jargon van psychologen heet dat posttraumatische groei… Hoe dan ook: die dramatische gebeurtenis bleek op meer dan één vlak een life changing experience te zijn geweest en had een diep verlangen wakker gemaakt. En de loopbaancoaching was de laatste schakel in dat proces: toen vielen puzzelstukjes op hun plaats. En wat éénmaal duidelijk wordt, valt vervolgens niet meer te ontkennen.

Uiteindelijk is Sofie nog steeds bij haar huidige werkgever: een aantal issues rond samenwerken werden bespreekbaar gemaakt, ze besliste om minder te gaan werken en de komende jaren te bouwen aan haar droom. Die is immers helder geworden en dat heeft veel energie gemobiliseerd: zo is Sofie in september aan een masteropleiding begonnen (jawel, dezelfde Sofie die mordicus poneerde dat ze zeker niet terug naar school ging, dat had ze immers nooit graag gedaan:)).

En de opleidingscheque helpt een handje: immers, wanneer je als hoger opgeleide een opleiding wenst te volgen en die kadert in je actieplan als loopbaancoachee, dan levert je loopbaancoach je een attest af waarmee je je studie een stukje kan financieren. 250 euro per schooljaar is toch niet niks.

Ik hoop Sofie binnenkort terug te ontmoeten voor een opvolggesprekje. En de shining eyes terug te zien.

Herken je een aantal belemmeringen uit het verhaal van Sofie bij jezelf? Wil je ook ontdekken welke prachtige talenten wachten om ontdekt te worden? Wacht dan niet langer en doe jezelf een cadeau: kies ook voor loopbaancoaching. Als loopbaancoach ben ik trots deel uit te maken van het netwerk van My Future Works.