Ook dit jaar genoten we weer met een bende vrienden van een zalige skivakantie in het Oostenrijkse gebergte tijdens de afgelopen paasvakantie. U moet weten, beste lezer van deze nieuwsbrief/blog, dat mijn beroepsbezigheden op sommige van onze vrienden een inspirerend effect hebben… het spreekwoordelijke koekje van eigen deeg is daarbij nooit ver weg.  U moet tevens weten dat ik op skilatten niet echt van heel veel durf blijk geef. In coachingtermen: ik blijf liefst in mijn comfort zone.

Dit was het mooie kader voor volgende gebeurtenis : ‘Els, deze zwarte piste is echt  niet moeilijk, het is maar een heel klein stukje zwart en daarna is het heel gemakkelijk.’ Voorzichtig gluurde ik over de rand van de piste. Het stukje dat ik zag, leek redelijk stijl maar niet onoverkomelijk. Ik zou het erop wagen, de woorden van mijn vrienden indachtig. ‘Ik blijf bij u,’ opperde één van mijn vriendinnen nog. En weg waren we. Althans, weg waren ZIJ. Ook de vriendin die bij me zou blijven : bedoelde ze dat ze in Oostenrijk bij me zou blijven ? In ieder geval niet daar aan mijn zij op de piste.  Ik vertrok dan ook maar , of toch het eerste stukje. Nadien volgde een bocht en eens daar aangekomen openbaarde de piste zich pas echt in haar volle glorie.

De moed zonk me in de schoenen. Als bevroren stond ik daar, een uitweg was er niet, tenzij recht naar beneden, de diepte in. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minstens 5’ daar heb gestaan, met knikkende knieën en steeds bozer wordend. Boos op wie ? In eerste instantie op wie me in die penibele situatie had gebracht. Toen beseffend dat ik op elk moment zelf de keuze had gehad, de rode kant naar beneden of de zwarte. Boos op mezelf dus.

Welke keuzes had ik ?

1. Daar blijven staan : geen optie, bevriezen leek niet aanlokkelijk en de kosten van een helikopter om me te ontzetten ook niet
2. Terug naar boven stappen : ook niet echt een optie, dat stuk omhoog zag ik toch niet echt zitten
3. Naar beneden glijden in schüss : een werk van lange adem, en nefast voor mijn imago…
4. Naar beneden skiën.

U raadt het al : ik ben toch maar naar beneden geskied/gesukkeld (schrappen wat niet past)  en dat ging gaandeweg steeds beter.

Bij de vriendengroep aangekomen (die daar dus al ettelijke minuten (geduldig) stond te wachten, barstte ik uit : ‘dat doe ik nooit meer !’

‘Els, het is uit je comfortzone dat je iets bijleert.’En ook : ‘t zit allemaal tussen uw twee oren hè Els.’  Lap, een koekje van eigen deeg. Ik hoor het mezelf zo zeggen tegen mijn coachees. Want het is waar !

Evolueren, iets bijleren, groeien : dat alles kan niet wanneer je niet tot een heel klein risico bereid bent. En als mens heb je dus echt wel altijd een keuze om dat al dan niet te doen. En het feit dat je een keuze hebt (ook al denk je misschien van niet) maakt dat je je sterker kan voelen, grip hebt op een situatie waarvan je je misschien anders het slachtoffer zou voelen.

Eerlijk gezegd, toen ik daar zo stond op dat tussenstuk na die bocht voelde ik me heel even slachtoffer : zij hadden me hierin meegesleept, arme ik ! Wie wou ik in deze situatie zijn ? Ik koos ervoor om NIET slachtoffer te zijn, maar dapper. En daardoor gaf ik mezelf de kans iets te leren : ik kon echt mezelf beïnvloeden door mijn manier van denken te sturen.

Elk klein stapje voorwaarts, hoe klein het misschien ook lijkt, is een overwinning. Want het getuigt van moed om uit je comfort zone te komen. En het is zeker niet altijd gemakkelijkste weg. Iedereen heeft wel altijd een keuze. Daar geloof ik in. Dus ook ik had een keuze.

Wie wil jij dus zijn ? En welke kansen zitten daarin voor jou verborgen ?

Bedankt, lieve vrienden voor dit koekje van eigen deeg 🙂 Ik kijk al uit naar de coachingsles die ik volgend jaar op de pistes mag krijgen. Wordt vervolgd… Ongetwijfeld.